De bandleden van Stereoseat komen uit bands als Kenji Minogue, Absynthe Minded, Celestial Wolves en Pink Room en brengen samen agressieve, alternatieve rock met invloeden van overal dus. En dat resulteert in hoogkwalitatieve nummers, een eigen geluid en het opduiken van geschifte hoeken, ogen en haken in hun nieuwe album Heavenly Creatures.
Het album gaat over alledaagse dingen, in een surrealistische context geplaatst en dat vind je ook in het artwork bij het album terug, waarvan de cover ontstond in een samenwerking tussen de internationaal bekende kunstenaar Stijn De Pourcq en Tom Van Dorpe.
Laat meteen alles los wat in je hoofd kwam, bij het horen van de titel Waltz. Want dit is er een met hartritmestoornissen. Meteen een ijzersterke sound die ons overspoelt met een soort nationale trots omdat dit Belgisch is én omdat ze er in het eerste nummer van het album meteen al in slagen het klassieke rocktussenwerpsel ‘Yeah Yeah’ vernieuwend te laten klinken.
In de eerste single die we van deze plaat hoorden, Sluthead, krijgen we stomend vervuilde gitaarsounds te verteren, met zanglijnen die een tikkeltje ironisch klinken en een bijna lieflijk intermezzo van zang en drums, waarna de chaotische wellust losbarst. Daarop volgt meteen ook de tweede single Secret Hell die daar qua stevigheid nog een schepje bovenop doet met slimme, triggerende gitaarriffs en drumslagen die er strak tegenaan knallen.
Landskin toont alle stemcapaciteiten van Tom Van Dorpe die fluistert, zingt en brult. “Drowning in a glass of wine”, horen we in Sittard. Angstaanjagend. Traag. Tot het einde losbarst in een knap georkestreerde chaos, waarmee ze de hemelse creaturen recht de hel mee in sleuren.
November zet in met schreeuwen. Of ze van stemmen, synths of gitaren afkomstig zijn valt nauwelijks te onderscheiden, waarna een schitterend ritme je meeneemt. Heel kort krijgen we een adempauze met een gitaarlijn die even aan een novembernummer van Metallica doet denken, waarna de hel opnieuw weelderig losbarst.
“I guess I’m just feeling sentimental” klinkt in de spoken vocals die Arcade openen. Je wil het sentiment dat hier achter zit niet kennen, wanneer je de agressieve riffs op je af voelt komen. Wat een dijk van een song is dit qua opbouw. Zalvend lijken de spoken vocals opnieuw af te sluiten. Emotioneel zacht uitdovend met dissonant gitaarwerk. Hoewel het even goed blazers konden zijn. Waarna Stereoseat de loodzware poorten opnieuw volop open trekt.
Een eigenzinnig bizarre intro in Shiver, voorzien van dwarrelende synths laat hier expliciet de uiteenlopende achtergronden die de band rijk is, horen. Hoewel het doorheen dit hele nummer en eigenlijk ook het hele album wel duidelijk werd, bijvoorbeeld in het eclectische Whigs. Of wanneer ze iets wat op dubstepritmes lijkt, genadeloos perfect laten omslaan in een heerlijk metalsetje in Out Of Tune. Wat ze in Retard al even moodswingend doen wanneer zacht omfloerste woorden je omhelzen met gitaartokkels die af en toe een dramatisch dreigend kantje krijgen.
Coda sluit perfect af, met ritualistische elementen die deskundig door de – ondertussen onder je huid gekropen – Stereoseatsound glippen.
Een rocksound als die van Nine Inch Nails, Millionaire en Life Of Agony maar dan vooral nog een tikkeltje harder, experimenteler en verder. Een overweldigend goed album met heel wat metalinvloeden in de straf opgebouwde nummers vol agressie die geen zeer doet. Niet geschikt voor buren zonder oordoppen en preutse schoonfamilie.
De heren van Stereoseat moet je ook live mee maken! Dat kan op:
22/02 – South of Heaven, Bilzen (samen met This Can Hurt)
06/03 – B52 Eernegem (samen met Vermillion)
07/03 – Dax Café, Turnhout (samen met This Can Hurt)
04/04 – Lemon Bar, Wetteren (samen met This Can Hurt)
24/04: -Brieljant, Deinze
20/06 – Gainsbar, Kortrijk
