Ooit was Stef Bos best wel een vrolijke borst. Zo zong hij ooit de mooiste ‘Die-diebie-die-doo-bie-doe-waai’ uit de rijkgevulde geschiedenis der ‘Die-diebiedie-doo-bie-doe-waais’. Dat was in 1989, als achtergrond in Door de Wind (wat hij schreef) van Ingeborg – toen meer dan zijn muzikale partner. En later trok hij naar Zuid-Afrika, leerde er de couleur locale kennen én Johannes Kerkorrel én zijn huidige echtgenote. Waarmee we meteen klaar zijn met de les.
Hoe ging het verder? Bos ging zichzelf in zichzelf zoeken. De teksten werden introspectief, kregen het luwen van de wind in zich. En Kaartenhuis is zijn zoveelste lp (we hebben hier een krijtbord maar dat staat inmiddels vol) en nee, daar wordt een mens niet vrolijker van. Op Kaartenhuis lijken de liederen – je kan dit niet straffeloos ‘liedjes’ noemen – geschreven die keer dat Allerheiligen én Allerzielen op dezelfde dag vielen. Die liederen zijn karkassen, van alles ontdaan, met enkel de spaarzame gitaren van Ruben Block en Tom Vanstiphout als sobere steun. Géén drums, géén bas, wel een piano die al even ontbeend klinkt.
“De kunst van los te laten ook al raak je alles kwijt” klinkt het in Eindeloze Stroom Gedachten wat gaat over brieven schrijven die nooit geschreven zullen worden, onzichtbare brieven in flessen in eindeloze oceanen. Maar er is ook nog Het Leven Moet een Wals Zijn; dat was wat zijn vader hem ooit toesprak. Meteen het mooiste nummer van de plaat al komt ook Ik Zing – waarin de geest van de grote, dode Ramses Shaffy komt spoken – aardig in de buurt.
In vergelijking met Kaartenhuis maakten groepen als Joy Division of artiesten als Leonard Cohen pure carnavalsplaten. Maar goed, dit is gemaakt voor de theaterzalen. Er zijn nog tickets voor de Gentse Capitole (06/06) en De Warande in Turnhout (16/06). Men zegge het voort.
