Het Gentse quintet Sobertrist maakt met melancholie, lyrische verhalen en fijngevoeligheid nummers over de mistroostige schoonheid van het leven. De band wil zichzelf niet in één genre laten duwen maar laat wel weten dat ze beïnvloed zijn door Jeff Buckley, Radiohead en Flying Horseman. Nog net voor de eerste lockdown kroop Sobertrist de Gentse Bijlokestudio in met producer Jérôme Pringiers (Oproer, Jarvin, MaPuches) wat resulteerde in deze debuutep.
Opener Annabel Lee klinkt vrij donker en heeft zelfs een gothic gevoel. Zanger Glenn Beyst zingt dit nummer ook alsof het een middeleeuwse gezang betreft, wat er dan ook voor zorgt dat we nog meer in het gothic richting gaan denken. Het volgende nummer is het titelnummer, waarin het vijftal gevoelige kwaliteitsindiepop brengt.
Met 1945 zakt Sobertrist terug de donkerte in maar ze laten het “gothic gevoel” achterwege en brengen zo een mooi nummer over de lelijkheid van de wereldoorlog. Het beste nummer hebben ze voor als laatste gelaten, The Flame. Hierin laat Beyst horen dat hij met zijn stem veel variatie kan brengen. Ook de arrangementen van dit nummer zijn erg breed en hier toont de band al haar kwaliteiten.
Compromise is een ep waarop je hoort dat deze band nog wat op zoek is naar die richting die ze uit willen gaan. Ze kunnen in elk geval heel straffe nummers schrijven. Als ze er nu overal de gevoeligheid in brengen die ze in The Flame laten horen, gaan ze zeker potten breken.
