Zijn stem. Meer geïsoleerd dan ooit tevoren, zoals alles en iedereen de laatste maanden, klinkt ook de stem van Sivert Høyem (ook frontman van Madrugada), omdat ze uitgesproken sterk is. Onder zijn eigen naam, is het ondertussen 5 jaar geleden dat hij het album Loneliness uitbracht. Met de ep Roses Of Neurosis laat hij opnieuw vijf diep rakende nummers horen.
Hij werkte hiervoor nog eens samen met zijn belangrijkste muzikale partner Christer Knutsen (piano, keys, gitaar), Cato Salsa (gitaar), Børge Fjordheim (drums) en Øystein Frantzvåg (bas), maar schreef alle muziek en teksten zelf. Nog steeds geïnspireerd door Leonard Cohen, die hij als zijn persoonlijk god, Jezus en boeddha tegelijk beschouwt: “Hij is mijn Bob Dylan, de eeuwige literaire rockster. Cohen is donkerder, sensueler, en hij draagt dat romantische aspect uit dat voor mij zo belangrijk is.”
De vijf nummers op zijn ep roepen verschillende sferen, tijden en plaatsen op.
Run Away neemt ons met akkoordenwisselingen en zanglijnen mee naar het late Beatles-tijdperk, dat met oplopende akkoorden en zanglijn in een klassieke opbouw naar een romantische climax toewerkt, waarna de track instrumentaal uitsterft. De invloed van Brian Ferry horen we in Devotional, een kleverig, hoog sentimenteel nummer, voorzien van fijne toetsen op de achtergrond, soms bijna grommende gitaren en sterke solo-stukken op trompet.
De donkere beïnvloeding van Leonard Cohen is het sterkst hoorbaar in Archeduke. Puur en authentiek eigent hij zich de sfeer toe van zijn muzikale meester, hoewel we Cohen niet vaak “baby, baby” hoorden zingen. Met de poppy inslag van The Pretenders, klinkt Queen Of The Heart dat een meezingertje dreigt te worden, terwijl frisse pianotonen en rustig klare gitaartokkels met wat bluesy blazers zorgen voor een melancholische ballade in Safe Return.
Høyem laat horen dat romantiek en rock-’n-roll twee terugkerende fenomenen zijn in de muziekwereld: “Er zijn dingen die in de popmuziek van de jaren 80 die ik erg aantrekkelijk en inspirerend vind. Ik heb bijvoorbeeld veel naar The Blue Nile geluisterd. Ik denk dat je dat wel kan horen in de arrangementen van Safe Return. Ik hou van Eurythmics toen ze nog cool waren en ik kom ronduit uit voor mijn bewondering voor Kate Bush en haar Hounds Of Love. Een interessant gegeven voor mij is dat de jaren tachtig ook teruggrepen naar de gouden jaren vijftig; een terugkeer van romantiek en rock-’n-roll.”
‘Rock-’n-roll’ nemen we bij deze ep niet in de mond, maar het is een onbetwistbaar feit dat de plaat baadt in een zwoel donkere romantiek, drijvend op de toch wel heerlijke stem van Høyem in een gladde productie. Een spannende release is dit niet, maar op en top kwaliteit is het wél. Daarenboven vindt wellicht 99% van de huwende bevolking op Roses Of Neurosis ook de uitgelezen openingsdans.
