Monaco staat bij ons niet in de boeken als het gaat om noiserock, overstuurde grungepunk of wackiness. We waren dan wel ShitNoise vergeten, uit Monte Carlo komen ze, die sinds begin 2022 actief zijn, meer personeelswissels kenden dan albums (ze zijn toe aan hun derde) en noiserock hoog in het vaandel voeren.
Voor I Cocked My Gun And Shot My Best Friend begonnen ze vanuit hun voorliefde voor bands als Nirvana, Sonic Youth en Gilla Band te grungen, maar gooiden er al snel metalinvloeden doorheen, gekte, noiserock en voor het eerst echte drums, bespeeld door Paul Albouy.
Zanger / gitarist Aleksejs Macions en gitarist Vova Dictor zorgen voor de verdere invulling. Soms als Shorty klinkend, mee heulend met Arab On Radar om dan ferm de grungebocht door te vliegen, al houden ze het nooit lang vol. Stoorzenders doorheen potentiële kaskrakers mengen, daar is deze band goed in.
Maffe samples duiken op, er wordt al eens in het Frans gezongen (het merendeel is wel in het Engels) en Albouy mept erop zoals Brian Chippendale (Lightning Bolt) of Rémy Venant (La Jungle). Ja hoor, zo nu en dan is het best dansbaar en springerig wat ShitNoise op ons los laat. Hashish (The Yelling Song) is daar een mooi voorbeeld van.
Is er ook iets negatief te vertellen? Eigenlijk wel. Het album duurt ons net te lang om onze aandacht erbij te houden van begin tot einde, al is dat relatief. Onze aandachtsspanne is nooit vrij ruim geweest.
