We herinneren het ons nog alsof het gisteren was toen we exact drie jaar geleden op de bovenverdieping van het piepklein cafeetje ’t Krawietelke in Gent zaten. Voor ons vijf dolenthousiaste gasten die onder de naam van Shht in het voetspoor wilde treden van de extravaganza die Evil Superstars destijds zo legendarisch maakte. De rest is geschiedenis, want in een recordtijd werd Shht de liveband die je moest zien en vooral diende te ervaren. Geen enkele show was dezelfde, wat veel vertelt over het zeer creatieve brein van de Shht-lingen.
Ongeveer een jaar later verscheen het debuut Love Love Love waarin we vooral echo’s van The Beatles hoorden al was het maar voor de durf die Shht had bij het maken van hun songs. Net zoals bij ieder sprookje liep ook dat van Shht niet over rozen, want zanger en boegbeeld (als je dat woord bij Shht al kan gebruiken) Michiel verliet de groep. Live toch, want op de nieuwe plaat Noneketanu (een verzonnen woorden, dus bespaar je het opzoekingswerk) is Michiel nog wel te horen en was hij ook betrokken bij het schrijfproces.
Hier ligt hij dan de nieuwe Shht. Een release die op geen slechter tijdstip kon worden uitgebracht want iedereen heeft het vandaag over het sluipende virus en ook de geplande releaseshows gingen compleet de mist in, want door de overheidsmaatregelen werden ze één voor één afgelast. Donkere tijden dus, en als er één factor is die dit kan verzachten dan is het humor. En laat Shht dat nu 100% zijn. Niet dat ze zichzelf niet serieus zouden nemen, want perfectionisten en Shht zijn zo goed als synoniemen, maar gewoon een band die niks moet weten van regels. Pop zonder de popwetten te volgen dan.
Shht is ook een band die iedere keer wel een andere plaat zal maken, maar een ontegensprekelijke eigen geluid heeft. Moeilijk volgens sommigen. Dat is zo, maar je kan de platen van pakweg Frank Zappa ook maar in je brein nagelen na een paar beluisteringen en die regel geldt eveneens voor deze Gentenaren. Een eerste luisterervaring levert niet meer op dan het ophalen van de schouders, maar na een paar beurten, merk je de finesse en vooral de genialiteit ervan. Wie weet is dat moeilijk in streamingstijden waarbij de luisteraar artiesten nauwelijks tijd gunt, maar ook dat is waar men zich in het Shht-kamp maar weinig van aantrekt. Zonder compromissen heet dat, wel het bewijs dat je een koppig lief soms zeer graag kan zien. Een klein meesterwerk dus die Noneketanu. Waarschijnlijk met dank aan producer Pascal Deweze, maar vooral aan zichzelf. Soms loont het om jezelf te zijn, zeker als het doel onsterfelijke muziek maken is die alles genres (en vooral alle emoties) doorkruist.
Het eerste nummer Hello is meteen het langste van de plaat. Een kanjer van tien minuten die met de typische Shht-nonchalance begint. Deurgeklop, iemand die hallo roept en een funky gitaar die het boeltje in gang zet. 600 seconden waarin alle bekende Shht-kenmerken de revue passeren: vervormde stemmen, weirde elektronica en een vrolijke, onweerstaanbare melodie.
Morning Coffee is een gekende song voor wie de band al een tijdje volgt, want vastgeankerd in de setlist en eentje waarop Shht zich weet te profileren als een boysband die zich bekeert lijkt te hebben tot de hare krishna. Heavy Hearts is dan weer eerder in klassieke Shht-stijl, maar dat wordt door het Brian Eno-achtige Suite For Guitar & Vapor meteen doorbroken en krijgt een experimenteel vervolg in Epos.
Magic Man voelt een beetje mysterieus aan en verkent de paden van zowel de Bee Gees (jaja!) als The Sparks. Een plaat van alle emoties zegden we al en de titeltrack Nonketanu is er dan ook eentje om de zakdoeken boven te halen, hoewel de melancholische synthpop van Way Down de meest ontroerende song van deze plaat is. En voor wie vindt dat Shht ook wel een plaats op de playlist van de betere dj verdient is er de Zappa-esque pop van Talk About die de term billenkletser een andere betekenis heeft. Prachtplaat, maar een mening die je alleen maar zal onderschrijven na ettelijke luisterbeurten. Doen!
