Zelfs de bezigste drumbij werd een beetje vleugellam door Covid, maar Noonan zou Noonan niet zijn moest hij niet opeens opduiken met jawel twee albums in zo goed als één keer.
Voor de onwetenden nog even een ruwe biografische schets. Sean is een Amerikaanse drummer en componist met Ierse roots, die voor het eerst op onze radar kwam bij het (free) jazz/punk trio The Hub. Na dat verhaal ging hij vele collaboraties aan om z’n eigen ritmische en compositorische verhalen naar buiten te brengen. Het verhalende wordt vaak letterlijk geïnterpreteerd, niet zelden gebruikt hij z’n stem narratief soms ook zingend naast z’n spastische ritmiek en composities. Vele muzikale horizonten werden op die manier verkend met in het verleden onder andere Malcolm Mooney (Can), Alex Ward, Marc Ribot, Jamaaladeen Tacuma (Ornette Coleman) en Norbert Bürger aan z’n zijde om zo z’n inspiraties gaande van jazz, afro, Keltische muziek, krautrock en punk bot te vieren. Maar ook a capella en strijkkwartetten gingen al in de clinch met z’n ritmische explosies.
Zo is het Britse Ligeti strijk-kwartet (waar hij in 2012 nog A Gambler’s Hand mee uitbracht) er terug op Knott Tones en het blijft instrumentaal. Het album is een ode aan komiek Don Knotts en de vijf stukken op het album gebruiken polytemporele ritmische ideeën uit Studies for Player Piano van componist Conlon Nancarrows één van Noonans favoriete Amerikaanse componisten die hij ook uitgebreid bestudeerde. Het resultaat houdt het midden tussen moderne kamermuziek, avant-garde en free jazz en dus voer voor liefhebbers waarvoor pakweg Béla Bartók, Stravinsky, John Zorn en Stockhausen geen nobele onbekenden zijn.
Nog verder gaat hij op Zappanation, een rock opera die hij voor het eerst live bracht in 2016 op het Sant’anna Jazz Festival in Italië. Nu dus uitgebracht als volwaardig studio album. De titel is een samenvoeging van uiteraard Frank Zappa en Edgard Varése z’n Iionisation. Vanachter het drumstel acteert Noonan ook een jonge jongen, die door zijn verbitterde oorlogsveteraan vader is achtergelaten om op te groeien in een parenclub.
Terwijl hij de schulden van de oude man terugbetaalt door in het cluborkest te spelen, ontmoet de jongen een verscheidenheid aan gekke personages gespeeld door een virtuoos en onverschrokken Sardijns a-capellakoor: sopraan Alice Madeddu, mezzosopraan Eva Pagella, tenor Matteo Siddi en bas Manuel Kossu. Het Ligeti kwartet doet ook weer mee naast z’n Duitse kompaan Norbert Bürger (zie ook Brooklyn Lager) op gitaar en beatbox vocals, Harry Saltzman (sax), Johnny Richards (Keyboards) en Michael Bardon op bas, die ook allen een rol spelen in dit weird adembenemend festijn, dat je moet horen om het te geloven.
Enkel de Ouverture is al een waanzinnig stuk muziek van 20 minuten waarin dus opera, fusion jazz, rock en abstracte noise explosies elkaar voor de voeten lopen maar nooit struikelen. De cd komt met een bonusvideo van het integrale concert in het Duitse Landshut in mei 2018. Een andere registratie van de Zappanation show is integraal op YouTube te vinden.
Meer info op https://www.seannoonanmusic.com
