Nee, zet het nù al uit je hoofd. De Zuid-Nederlandse punkband Scoundrels is terug, na 31 jaar. Maar verwacht geen ‘heropleving’, geen gezapig reünie-album noch after-midlife-kuren, want er werd niets van onder het stof van de zogenaamd ‘goede oude tijd’ gehaald.
Voor wie hun rit destijds gemist heeft toen, duiken wij toch heel even het verleden in: het is 1979, het Brabantse grensgebied van Zundert, wanneer de 14-jarige zanger, zanger, gitarist en songwriter Patrick Delabie Scoudrels opricht. In de beginjaren waren er enkele wissels in de bezetting, als we denken aan onder andere bassist Frank de Hoon en drummers De Krent en Guuz. Ze speelden vooral vanaf 1980 op podia in de Nederlandse en Belgische punkscene. Daarop volgden de release van hun debuutcassette Ufreettomoef (1985), de lp Dont Cry For The Moon (1986) en Join Hands (1988), die ondertussen punkcollectoritems zijn geworden.
Dat ze in 1990 besloten te stoppen, bleek ‘fake news’ te zijn, want nu blijkt dat het slechts om een lange pauze ging.
Tegenwoordig staat Belgische drummer Butsenzeller (Scoundrels lid sinds 1987) frontman Delabie nog steeds bij en ook de nieuwe bassist Wim IJff.
Elk met bakken ervaring intussen, want Patrick Delabie had naast Scoundrels ook zijn band The Acorns, samen met onder andere zijn broer Jan, maar speelde ook in veel uiteenlopende bands, waaronder Betty Ford Clinic, Specimen, Mitch en Zachte G Harde P. Nu drumt hij ook bij WOKE, Van Cooths en Ford’s Fuzz Inferno én heeft zijn eigen opnamestudio Studio 195, ondertussen uitgegroeid tot een begrip onder underground muzikanten in zowel Nederland als België.
Butsenzeller (a.k.a. Geert Budts) was/is actief bij o.a. Scale Sheer Surface, A Clean Kitchen Is A Happy Kitchen, DAAU, Traktor, Stovepipe, IH8 Camera, The Wild Century, Hersencellen… en werkt ook als multimedia-artiest, programmator, dj en producer.
Wim IJff heeft in enkele bands gespeeld rond Nijmegen, waarvan de meest noemenswaardig BlockUser is. Hij is (nog) relatief onbekend, maar zonder twijfel de juiste man is op de juiste plek bij Scoundrels.
Oh No! Not Again! ? Jawel dus, want de heren brengen met hun nieuwe, derde lp Oh No! Not Again! 11 tracks.
Uitbundig geroffel en een eenvoudige baslijn. Meer hebben ze aanvankelijk niet nodig om te openen met Outsider. Van op een afstand wordt de tekst uitdagend grimmig toegezongen, terwijl een slim Oosters getinte gitaarlijn als mantra herhaald wordt en eindigt in een heerlijk chaotisch ‘gesmos’ met de snaren!
I Don’t Like It wordt in een klassiekere punkhardcoresfeer neergezet met in uptempo gescandeerde lyrics, uitgesproken riffs en ijzersterk strak drumwerk.
Noisy punkrock volgt in Blue Sky Over Wasteland, met een aanstekelijk melodieuze zanglijn, die we net als Who Needs Enemies al gauw lopen mee te neuriën brullen.
Het verfrissende aan dit album is de variatie aan tempo en ritme, wat we bij veel ‘rechtdoorgaande’ punkbands missen. Mirror en ook Monkey Monkey zijn knappe voorbeelden daarvan, die daarnaast ook door een catchy baslijn voortgestuwd worden.
Majestueuze percussie en grimmig gejaagde vocalen in Drone Pilot, de sterk aanwezige bas en psycho-gitaren in Molasses, een ‘ohoho’-punklijntje dat niet mag ontbreken op een punkplaat in Too Many People… dit album heeft zowat alles om de hedendaagse punker gelukkig te maken.
En ook een Hangover mag uiteraard niet ontbreken, wat best pittig blijkt, want opnieuw krijgen we die combinatie van strakke drums, een enorm straffe gitaarsound en melodieuze zanglijn.
Hey Hey lijkt ons ideaal om een live-optreden van Scoundrels in een wilde party-pit onstuimig af te sluiten.
Als bonustracks krijgen we ook nog de Butsenzeller RFX van de track Molasses en de Crass-cover Punk Is Banned.*
Deze elf nummers dragen een herinnering aan de punk, hardcore en postpunk uit de jaren 80 mee, maar Scoundrels staat vandaag vooral voor een verfrissend schoon lawaai van intelligent moderne punk.
Oh No! Not Again! is digitaal verkrijgbaar en op vinyl en wordt op 18 maart voorgesteld in Djingel Djangel in Antwerpen.
