Geboren in Nieuw-Zeeland en later verkast naar Melbourne, Australië is Sarah Mary Chadwick inmiddels aan haar achtste studioplaat toe sinds ze in 2012 debuteerde met Eating For Two bij Bedroom Sucks.
Inmiddels is ze uitgegroeid tot een volwaardige singer-songwriter die graag mijmert en mediteert over het verleden en over wat haar is overkomen. Dat maakt de nummers die ze maakt tot soms heel persoonlijker vertellingen en hertalingen van gebeurtenissen die haar hebben geraakt.
Dat kan gaan van een gebroken hart, de zin of onzin van het dagelijkse bestaan of het stilaan opgroeien van jong volwassene tot een grande dame.
De weltschmerz druipt bijna uit de boxen bij nummers als Angry And Violet (waarop ze lijkt te zijn beïnvloed door Nico) en Sometimes I Just Wanna Feel Bad. Hier en daar duikt een iets vrolijker noot op, niet noodzakelijk tekstueel maar wel in de meestal zeer spaarzame muzikale begeleiding. Probeer Drinkin’ On A Tuesday maar eens, waar ze de vrolijkheid van tipsy worden in een heerlijk nummer weet te vatten. Alleen weliswaar, eenzaam aan de toog.
Haar werk wordt hier en daar vergeleken met dat van Mount Eeerie en met het naïeve van wonderkind Daniel Johnston (helaas overleden in 2019). Het eigenzinnige en uitermate persoonlijke van hun werk is ook wat Sarah Mary Chadwick toepast.
De inleving in haar nummers is puur, ze repeteerde meer dan een jaar tot alles goed zat en elk overtollig tierelantijntje overboord werd gegooid. Het werk loont want dit is een heerlijk (al is dat eigenlijk een misplaatst woord bij zoveel tristesse) album geworden dat elke herfstige avond van nog meer depressieve neigingen kan voorzien.
