Rise Against pakt uit met hun nieuwe studio-album, Nowhere Generation. Zanger Tim McIlrath werd voor deze zwaar beïnvloed door zijn twee jonge dochters. Hoorden we daar de Brabançonne als opening? Neen, al leken de beginnoten er wel op. De eerste twintig seconden van The Numbers zijn nog rustig. Fans van nineties skatepunk zullen meteen overslag gaan. Ook de obligate ‘heys’ zitten in het nummer. Voer voor fans, inclusief een live springmomentje als bridge. Alleen, het nummer klokt af tegen de vijf minuten. Dat is toch een beetje te veel van het goede.
Met Sudden Urge gaat het op hetzelfde elan verder. Het nummer bevat een heel catchy refrein dat je zo kan meebrullen op live-optredens. Nowhere Generation, het titelnummer, trapt het gaspedaal bij momenten weer even in. Net als de vorige nummers weer een refrein dat blijft hangen. Talking To Ourselves bevat een refrein dat we precies al eens eerder gehoord hebben maar kunnen we niet meteen thuisbrengen. Voor fans van het genre zeker een aangenaam nummer. Misschien tot nu toe wel het friste nummer.
Broken Dreams, Inc. begint met een bas en daar zijn we altijd wel voor te vinden. Met de zang valt het nummer even stil om er daarna full speed vandoor te gaan. Iets minder lekker in het gehoor liggend maar daarom niet minder goed. De koortjes in het refrein zorgen voor het catchy gevoel. Forfeit zorgt even voor een rustmoment, een kampvuurnummertje. Monarch borduurt verder op de andere nummers. Sounds Like kan na enkele luisterbeurten misschien meer opleveren maar op dit moment klinkt het ons wat tienerachtig, terwijl de leden ook al een halve eeuw oud zijn.
Sooner Or Later klinkt daarentegen meer volwassen, de openingszinnen zijn goed en trekken je meteen mee in het verhaal. Ook de bridge kunnen we smaken waarbij even alle registers opengetrokken worden. Middle Of A Dream begint meteen met een serieuze uppercut. Afsluiter is Rules of Play. Conclusie: typisch Rise Against-album. Niet vernieuwend maar voor fans van de band ideaal voer.
