In mei schreven we nog “Het wordt nu wachten op een volwaardige release met een tiental nummers erop “ en kijk eens aan, Poppel heeft gereageerd met zowaar een eerste full album met daarop welgeteld 10 tracks. Mooi gedaan alvast, maar na het telwerk en een euforisch sprongetje gaan we nu vooral ook eens luisteren.
Poppel maakt nog steeds shoegaze, jangle pop en lo-fi lawaai om u tegen te zeggen. De steevast korte nummers klokken allemaal, op één na, af onder de drie minuten en het gehele album duurt amper 24 minuten. Net zoals op Allright, hebben ze ook hier gekozen voor korte, maar vastberaden songs die duidelijk in hun opzet zijn : goede gebalde kwaliteit leveren.
Op de titeltrack Hit It ontwaar ik zowat een ingetogen The Jesus And Mary Chain waarbij de distortion-pedaal stuk lijkt te zijn, terwijl On The River ons veel eerder meesleept naar een periode waarin we Indochine, The Sundays of My Bloody Valentine (ook alweer zonder distortion) grijs draaiden. Iets wat je eigenlijk voor veel van de nummers op Hit It kan zeggen.
Pleasure brengt me ook meteen terug naar de jaren van vroeger, maar dan met een iets poppier sound, terwijl we bij Twisted Mind in eerste instantie direct moet denken aan Chateau van Julia & Agnus Snow. Het is misschien maar een fractie van een seconde, maar de gedachte blijft toch hangen. She begint speelser in opzet, maar ook dat gaat vlug over en terwijl we het stemgeluid proberen te plaatsen en onszelf een goede referentie voor de geest proberen te halen is het nummer alweer gedaan en staat de laatste track van dit album alweer op de deur te kloppen. Met Garden sluiten ze af zoals het album begonnen is: kort, krachtig en verlangend naar meer.
Hit It heeft dan wel een verschrikkelijk korte duur, de inhoud ervan is er eentje om te koesteren waarbij de herhaaltoets na 24 minuten gretig nog een keer ingedrukt wordt, want vervelen doet het nooit.
