Ca plane pour moi hebben we natuurlijk liggen, een tijdsicoon. Einde jaren tachtig in de newbeat/acid periode hadden we een singeltje gekocht met de naam Plastic, met de foute riedel “Plastiiiiiiic” naar analogie met “Aciiiiiiiid”. Twee dingen die we na datum ergens in de kast hebben laten slingeren en die er nooit meer uitkwamen.
De historie van de twee hoogtepunten in het leven van Roger Jouret, want zo heet onze plastieken vent in het echt. Zesenzestig is hij ondertussen geworden en hij ziet er meer plastiek uit dan ooit. Onderschat de man niet want hij verkocht meer dan twintig miljoen platen, vijfde best verkopende artiest ooit in de geschiedenis van ons land (al moeten we vermelden dat de eer eigenlijk naar Lou Depryck gaat, maar dit even terzijde).
We kregen plots nieuws dat er een nieuw album uit is. Het is ondertussen zijn tiende. Veel van de voorgaande hebben nooit het nieuws gehaald. We proberen zonder vooroordelen ieder zijn kans te geven bij Luminous Dash. Slechte groepen maken plots een wereldplaat. Topgroepen maken soms een draak van een schijf. Tijd om even in onze zetel te gaan zitten met een kopje koffie en ons onder te dompelen in The Human Experience.
I’ll be back again is het eerste nummer wat we horen, en waar we voor vreesden is gebeurd, it is back again…. Muzikaal zijn het allemaal heel lichte nummers. Veel werk is er niet aan verricht om een degelijk product op de markt te brengen. Een DAW downloaden op de pc, een paar beatjes programmeren, zelfs op de smartphone kan je al zo een paar apps downloaden en aan de slag gaan. Hier heb je geen Cubase of Abbleton voor nodig, we hebben aan gratis programma’s al genoeg.
The Human Experience: “ze joemen eks piri ens” hoor ik. Slechter Engels kan je als Franstalige niet spreken. Een stem door de vocoder getrokken en door allerlei knopjes en regelaars vervormd. En is het wel Plastic zelf die zingt, of is het een computerstem? Wie zal het zeggen?
Mr. Do It is een hilarisch nummer, je moet er maar opkomen, zowel muziek en tekst is karikaturaal fout.
Een lichte versie van bepaalde Daft Punk nummers, een vleugje Koreaanse K- pop, boysbandmuzak, de slechtste plaat die Imagination nooit gemaakt heeft, een verkeerde tearjerker uit een Franse jaren zeventig romantische kinderfilm, overgoten met foute zang en slechte teksten. Het is bij momenten een foltering om door een nummer te geraken. Proberen de legendarische groep Telex na te doen, dertig jaar na datum, niet veel durven het aan. Toen we plots een soort “slow” hoorden zetten we onze koffie aan de kant en pakten een fles wodka om alles door te spoelen. In Guantanamo Bay martelen ze de gevangenen met keiharde metal en industriële muziek naar het schijnt. Deze plaat zal veel rapper resultaten geven, geloof ons maar. De andere nummers gaan we niet meer bespreken, onze oren en zielen verdienen beter.
Willen jullie het aan de lijve ondervinden? Beluisteren op eigen risico!
