Deel acht in de Belgian NeuMusik-reeks wijkt behoorlijk af van het eerdere stramien. Geen krautrock, synthesizermuziek die verwant is aan de Berlijnse School of naar improvisatie spacedeuntjes neigt. Niets daarvan. Ingetogen pianomuziek die wat doet denken aan de kunstzinnige ballades van Tuxedomoon, dat is wat Pieter Vermeyen ons aanbiedt.
Hij draagt de cd op aan zijn vriend Ward, wat meteen het ietwat melancholische en tegelijk dromerige van de muziek kan verklaren. Vermeyen speelt dus piano, en als we onze oren mogen geloven, vertelt hij kleine verhalen tussen de pianoklanken door. En als dat niet het geval is, dan verbeelden we ons dat. Niet erg, want dit past perfect bij de pianomuziek van Vermeyen.
Al sinds zijn achtste speelt hij piano, met vallen en opstaan, al bleef zijn interesse voor het instrument zijn muzikale leven domineren. Zelfs toen elektronica de bovenhand kreeg in zijn interesse, bleef hij teruggrijpen naar de piano om er zijn voorliefde voor ambient, modern klassiek en minimalistische muziek bot te vieren.
Zijn eerste wapenfeit was de cd Inuit, dat draaide rond de woordenschat van de Inuit voor sneeuw. Een dergelijk concept ontbreekt bij Hygge, al zijn de titels van de zeven nummers allen in het Noors. De veldopnames die overal tussendoor glippen, verrijken het verhaal, net als de bijdragen van Sebastian Fisher op saxofoon en de extra piano van Mohammad in het nummer Turde?
Hygge is vooral een plaat om tot rust te komen na de hectiek van de dagelijkse sleur. Eindelijk rust, de kippen op stok en dromen van een betere wereld.
