Soms kan het best uitputtend zijn, de ene release na de andere luisteren om te weten te komen of die wel de moeite is om een aantal woorden aan te wijden. Al die makers deden hun uiterste best om er iets goeds van te maken, maar ofwel is het niet goed genoeg of hebben we het al honderden keren eerder veel beter gehoord of is het gewoon bagger eerste klas.
We hadden het voor vandaag bijna opgegeven toen de electro-akoestische klanken van het trio Pando Pando verlossing brachten. Eindelijk een album waar we niet de kriebels van krijgen, bij in slaap vallen of na twee nummers de afwas gaan staan doen.
We snapten het ook meteen toen we de namen van het Londense trio eens nader beschouwden. Trompettist en elektronicawizard Alex Bonney kennen we nog van Leverton Fox, percussionist en drummer Jem Doulton speelde zeven jaar bij Roisin Murphy en al sinds 2014 met Thurston Moore. Will Glaser kennen we van Sly & The Family Drone en These Towns (met ook UKAEA in de gelederen). Het kon niet anders dan dat dit debuut (de band bestaat sinds 2021) interessant zou klinken en onze oren zou weten te verwennen.
Het woord Pando heeft ook een speciale betekenis. Het is het woord voor een soort van Amerikaanse ratelpopulieren die zichzelf weten te klonen, waardoor één boom zo ver kan wortelen dat hij als het ware een eigen bos vormt. Dat procedé past het trio op eigenzinnige manier toe op hun muziek. Door te improviseren en eindeloos te experimenteren met live elektronica klonen ze als het ware de gemaakte klanken tot een breder en wijdverspreider geheel.
Natuurfenomenen en ecosystemen vormen de intrigerende basis voor de muzikale escapades van Pando Pando, die op een speelse manier nummers als Eno’s Bathroom en The Graveyard Of Sharks van allerlei onverwachte structuren, geluiden en wendingen voorzien.
Het is geen album om zomaar even tussendoor zijn rondjes te laten draaien. Dan gaat namelijk heel wat subtiliteit verloren. Aandachtig zijn en opletten geblazen, ook op vrije dagen.
Not Applicable: Website / Bandcamp
