Er zijn zo van die platen die even goed werken op een zompige zondagnamiddag als op een zwoele zaterdagnacht. Albums die best aangenaam zijn om naar te luisteren tijdens de dagelijkse huishoudtaken maar evengoed kunnen knallen op de dansvloer. Dit album van het Britse Pale Blue Eyes is er zo eentje.
Souvenirs is een vrolijke, up-tempo indierockplaat, doorspekt met krautrock, alternatieve rock, new wave en meezing-pop. En toch, ondanks die veelheid aan invloeden, klinkt Souvenirs verrassend samenhangend en kan het van begin tot einde boeien.
Het uit Devon and Sheffield afkomstige Pale Blue Eyes is de band van Matt (vocals/guitar) en Lucy (drums/electronics) Board, op bas geholpen door Aubrey Simpson. Souvenirs is hun debuut, na de single Motionless/Chelsea. Veel gras laten ze er niet over groeien. Enkel bij de eerste vier à vijf seconden van opener Globe kan de luisteraar zich nog afvragen wat er gaat komen. Daarna is het dansen geblazen. Meteen komen de invloeden uit de eighties naar boven, van Pet Shop Boys tot The Cure en van Joy Division tot Cabaret Voltaire.
Pale Blue Eyes goochelt met elektronica en shoegaze-gitaren en dat werkt meer dan eens op de dansspieren. TV Flicker en Little Gem jagen het tempo de hoogte in en brengen de eighties-sfeer de huiskamer in. En op die manier ratelt dit album lekker verder. Dr Pong flirt zeer intens met krautrock. Met een dikke zeven minuten is dit het langste nummer op de plaat, te danken aan een uitgebreide kraut-jam. Onweerstaanbaar! Zeker voor fans van alles tussen Neon Judgement en Neu!
Daarna is het de beurt aan het meeslepende Honeybear, een van de weinige trage nummers, samen met de prachtige afsluiter Chelsea.
Of Pale Blue Eyes hun bandnaam ontleend hebben aan een nummer van Lou Reed en The Velvet Underground, is niet duidelijk. Wat wel duidelijk is, is dat de bandleden goed geluisterd hebben naar alles wat uit dat tijdperk komt, vooral naar de dromerige elektronica en het fun-gehalte van vrij te mogen experimenteren. Dat doen ze met verve, geschoeide op solide baslijnen, repetitieve drums, meeslepend gitaarwerk en speelse synths. Sing It Like We Used To is daar alweer een perfect voorbeeld van. In amper vijf minuten doet het nummer denken aan The Human League, Cocteau Twins en Sonic Youth.
Het is gemakkelijk om aan namedropping te doen bij dit album. De invloeden blijven immers bovendrijven bij elke noot, elke zanglijn en elke beat. Ze zorgen er echter ook voor dat Souvenirs een coherente en vertrouwde sound heeft. En dat is misschien wel de belangrijkste opmerking. In zijn geheel klinkt Souvenirs alsof het rechtstreeks uit die tijd komt, als een album dat je tijdens een shopping-spree gekocht hebt, samen met platen van A Flock Of Seagulls, Echo and the Bunnymen en eender welke eerder genoemde band.
