Edouard Lebrun is de Fransman die schuil gaat onder de artiestennaam Odyssée. Hij woont sinds een paar jaar in de Alpen, zoekend naar zichzelf, na jarenlang te hebben verbleven in Parijs.
Daar speelde hij drums in de band Jean Jean, een band die zich thuis voelde in de synthwave-/ mathrockscene en die daar toch enige naam en faam genoot.
Sinds 2020 is Lebrun echter alsmaar meer gefascineerd geraakt door het draaien aan knopjes van zijn collectie modulaire synthesizers. Hij besloot zich er volledig op toe te leggen en de omgeving waarin hij zich bevond een grote invloed te laten hebben op zijn muzikale creaties.
Na een eind voldeden zijn geliefde bergen niet meer. Het isolement die ze boden, beviel hem niet langer. De bron voor zijn excursies leek te zijn opgedroogd tot hij op het lumineuze idee kwam om zijn apparatuur een andere vorm te laten aannemen, waardoor het draagbaar werd.
De woestijn lonkte. Lebrun trok naar de Verenigde Staten en wilde de wisselwerking tussen zijn technologie en de natuur onderzoeken. Hij deed dat in onder meer de Mojave en Nevada-woestijn.
Het resultaat is minder ver gezocht dan ’s mans intenties doen vermoeden. Zijn zoektocht naar eenzaamheid, hij verbleef telkens een paar weken in zijn uppie in een bepaalde streek, levert namelijk muziek op die tamelijk doorsnee klinkt.
In zover dat bijvoorbeeld afsluiter Accetp First wat klinkt als Jean-Michel Jarre. Elk van de nummers straalt wel een ietwat andere sfeer op, soms lichtjes neigend naar houten dansbenen, soms eerder als ingetogen ambient of posttrance. Nooit stampend of pompend, gewoon relaxt luieren op rustgevende deuntjes, dat is Odyssée. En die woestijn? Tja, het kon net zo goed allemaal opgenomen zijn in een tropisch woud.
