Giel Cromphout is zanger/gitarist van de post-noise band El Yunque en maakt ook deel uit van het noisesludgepunk duo BLÆGGER. Maar Giel heeft nog meer inspiratie die hij in beide bands niet kwijt kan. Daarom heeft hij zijn soloproject Novgrod uit de grond gestampt.
Met Novgrod speelt Giel op kapotte gitaren en gebruikt bij vervormde microfoons waarin hij met zijn baritonstem zijn teksten voorleest op duistere muziek. Nee, we kunnen het niet vergelijken met zijn werk van de bands waar hij in meespeelt. Op Novgrod gaat hij subtieler te werk. Het blijft lo-fi maar het klinkt allemaal veel fragieler. Zoals zijn single Rodent waarin we bedroompop horen die nog verder gaat dan bedroompop.
Slogans is de zevende release van Novgrod en verschijnt op 14 december op Sentimental Records, het label van Fenne en Kobe van de Whispering Sons. Het album opent met In, waar enkel een toon in te horen is die vijftig minuten aanhoudt. Wat op zich nogal dreigend klinkt. Maar die toon is blijkbaar ook de intro van de sfeervolle single Rodent geworden.
Met Air hangt er weer dreiging in de lucht die in Kids ook blijft hangen. Deze song waar een sombere gitaarloop op te horen is met beangstigende bijgeluiden zou zo van een horror soundtrack kunnen komen. Bij Led geeft Giel iets meer licht in zijn donkere sound met een redelijk vrolijk orgeltje, wat zorgt voor een grijze lucht in plaats van een donkere hemel.
Ook bij Punk beginnen de wolken wat weg te trekken. Maar als Cromphout begint te spreken, komen diezelfde wolken terug en komt de duisternis opzetten. Mosasaur is zowat het enige nummer op het album dat een bepaalde groove heeft zonder dat er enig slagwerk in zit. Spells is echt een magistrale song, die knap opbouwt met diverse geluiden en Giel’s bezwerende stem in een loop.
Riches is dan weer kaler maar daarom niet minder mooi; het blijft boeiend hoe Cromphout zijn songs opbouwt zonder een overload aan geluiden. De laatste track is Out en dat is weer iets geheel anders, in diverse talen wordt het zinnetje “heel de wereld luistert” herhaald en dat op dreigende experimentele tonen. Kwestie van afsluiten met een knaller kan dat wel tellen.
Met Slogans heeft Giel een klein lo-fi meesterwerk gemaakt, dat blijft boeien tot de laatste minuut. Bij elke luisterbeurt groeien de songs en blijven we verwonderd achter. Het is allesbehalve een plaat waar je vrolijk van wordt, maar in deze tijd van het jaar gooien ze al genoeg vrolijke kerstsongs naar ons hoofd. We zijn superblij dat Giel met Novgrod een perfect tegengewicht heeft uitgevonden voor die nep vrolijkheid.
