Fulco en Lander, het zouden de namen van belhamels uit een kinderprogramma kunnen zijn. Twee vrienden die grillige tekeningen maken in graanvelden of en plein public de broek van de burgemeester aftrekken. Met diezelfde speelse balorigheid en een onbevangen ontdekkingsdrang stelde Beraadgeslagen hun plaat Duizeldorp voor. Bijna twee uur lang dolden ze met elkaar, hun nummers en het publiek en toonden ze zich al even ongestreken als hun hemden.
Opener Bert Cools vatte post op het klein verhoogje ‘vooraan’, van een podium was deze avond niet echt sprake, waarna het publiek zich gedwee rondom hem ging neervlijen. Cools ging aan de slag met gitaar en een klein leger aan effecten. Dat het resultaat betoverend maar ook soms afstotend werkte, is het consensus dat we bereid waren te sluiten. Van Gregoriaanse gezangen, vogelgezang tot technobeats, Cools was bereid elk geluid onder handen te nemen. Intrigerende set.
Het was Fulco Ottervanger – wat een geweldige naam blijft dat toch – en Lander Gyselinck er in de Handelsbeurs om te doen iedereen, zichzelf incluis, te dribbelen dat het een lieve lust was. Het jonge en minder jonge publiek dat plaats had gevat rond een centraal opgesteld en compact speelterrein leek te beseffen dat ze verrast zouden worden. “Het is te hopen dat we hier en daar een nummer herkennen”, hoorden we onze buurman fluisteren. Beraadgeslagen is immers het project waar Gyselinck (Stuff) en Ottervanger (De Beren Gieren) een onberekenbaar en impulsief universum creëren.
Recht tegenover elkaar gezeten hadden beiden aan een knipoog of klein handgebaar genoeg om een nummer te hervatten, heruit te vinden, af te ronden of het geheel compleet af te breken. Wanneer ze het publiek niet op het verkeerde been konden zetten, deden ze het maar met elkaar. Die wispelturigheid hield ons bijna twee uur in de greep. Er werd niet toegestaan om de aandacht ook maar even te laten verslappen. Elk nummer werd gedeeltelijk of volledig door de mangel gehaald. Het voor de gelegenheid instrumentale Bikini klonk grimmig en mocht pas opdraven nadat een stuk Jan Hammer een twintig minuten lange improsessie afgesloten had. Bij gebrek aan Charlotte Adigéry moest Ottervanger tijdens Isabellade zelf aan de bak. Het naïeve narratieve maakte zijn aaibaarheidsfactor er enkel groter op.
Fulco klooide niet enkel op poëtische wijze met de wetgeving rond bouwvergunningen ter inleiding van Deinze. Hun hele muzikale arsenaal leek zonevreemd ingepland. Waltz werd versterkt tot Weense Burcht en vanaf het met blieps gedrapeerde Duizeldorpmochten de voetjes ook onbeholpen aan het dansen slaan. Al bleef de publieksreactie over het algemeen braaf. Behalve één enthousiast koppel durfde niemand alle juk van zich afwerpen en werd het het bijgevolg nooit echt extatisch.
Het is wellicht de enige smet op het blazoen van deze avond. Terwijl Lander gezwind zijn drum op alle mogelijke manieren leek te betasten, aan te raken, te zalven en te slaan. En Fulco zonder schroom elke omgangsvorm met zijn toren keyboards en effecten benutte, ontbrak bij het publiek diezelfde losbandigheid. Al had dit geen effect op de goedgeluimde zaal. Het doorgeven van Fulco’s fototoestel, de glimlach wanneer een nummer hervat dient te worden na mistasten, de man uit het publiek die de lijst met steden van Aalst tot Zoutleeuw afloopt, de losse sfeer was een belangrijk en zelf noodzakelijk ijkpunt.
Deze hedendaagse stroppendragers verlieten na een krachtig Nedersteprock en afsluiter Harelbeke in 1972 hun podium met een lieflijke knuffel. Beraadgeslagen biedt anno 2018 fier en met pretoogjes weerstand aan verzuring en conformisme en daar mag en moet u volop van meegenieten.
Copyright foto: Beraadgeslagen
