Nothingheads is een bandje uit Londen dat sinds 2020 een stevige reputatie aan het opbouwen is binnen het punk- en postpunkmilieu. Vorig jaar verscheen al de cassette Digging waarop vijf nummers prijkten.
Het eveneens vijf nummers tellende Sunlit Uplands beschouwt de band als zijn echte debuut. Het niveau is dan ook een stuk hoger dan op de cassette. Dat is te merken aan de complexiteit en de opbouw van de nummers. Dat is het duidelijkst in Repeat Under The Lens, dat met zijn zeven minuten ei zo na langer duurt dan de rest van het materiaal samen.
Het is een postpunkkraker in spé, waarbij het leidend motiefje eindeloos wordt herhaald terwijl zanger / gitarist Rob Fairey lekker kan sneren zoals in de aloude punktraditie. Hier en daar klinkt hij, en daarmee ook de hele band, als een stel jonge snaken zoals die eind jaren 1970 klonken.
Postpunk met de bezieling van de ware punkrock dus, al is het geen snelheidswedstrijd zoals The Ramones dat indertijd deden. Het mag allemaal wat meer inhoud en body hebben bij deze Londenaren.
In 3000 Years In Showbusiness klinkt de band, en zeker Fairey, bijna net als het legendarische Public Image Ltd. De band komt er prima mee weg en dat is weinigen gegeven. Rats en Beam Engine kunnen dan weer zo de alternatieve hitlijsten in, al is dat in het huidige bestel in velerlei landen eerder een utopie. Aanstekelijk nummers zijn het, die de concurrentie het nakijken geven.
Een veelbelovend bandje, dat is een feit.
