In de laatste week van het jaar en dus net op tijd als cadeautje voor onder de kerstboom, kwam Planet Niels uit. Het is het alweer vierde album van Niels & Friends, het project rond de jonge Mechelse muzikant Niels Geerts. Geerts is alom gekend én geliefd in Mechelen en omstreken, en wordt steevast omringd door topmuzikanten. Anno 2024 zijn dat Patrick Riguelle, Bert Embrechts, Harmen Goossens en Ramses Van den Eede, samen Niels & Friends.
Met Planet Niels heeft het vijftal een fijn werkstuk afgeleverd. Jazzy, bluesy, funky en ook poppy. Tot zelfs punky, luister maar es naar Circus! Met invloeden van Nirvana, maar evengoed The Beatles, Big Star of Elliott Murphy. Oh, en Wire (Circus!). De composities zijn vaak opgebouwd rond een (a)typische riff van Niels en kunnen alle kanten opgaan. Patrick Riguelle schreef de teksten, nam de vocalen voor zijn rekening, en toont zich heer en meester op de lapsteel en bluesharp. De ritme-tandem Embrechts-Van den Eede, zijn het cement van de songs, stijlvol verder op smaak gebracht door de strijkers van Goossens.
Het album opent sterk met Guilty Pleasure, met die fraaie hoekige riff van Geerts, waarop de lapsteel invalt, en geklap weerklinkt. Riguelle die zachtjes over de riff zingt, terwijl steeds meer sfeervolle elementen aan dit korte meesterwerkje worden toegevoegd. Geweldige opbouw, deze compositie.
Bad Moon is een instant favoriet van ons, een lekker bluesy walsje, met veel power. De gitaren gieren gretig, met een fijne rol voor de machtige lapsteel. Bluesharp-galore en geweldig goed gezongen door Riguelle.
“Nothing is certain except death and taxes”, citeert Riguelle Benjamin Franklin aan het begin van Let It Go. Het nummer kondigt zich aan als bluessong, maar blijkt eigenlijk pure pop te zijn, poppy blues, bluesy pop. Kies zelf maar. Behoorlijk Beatlesque ook, maar dat geldt eigenlijk nog meer voor Goodbye Sweatie Pie, met zijn geweldige harmony-vocals. Dit zou zo op de dubbele witte (The Beatles, 1968) van de fab four kunnen, of overdrijven we nu een beetje?
De muzikanten vertoeven veel in Het Zennegat (in Battel, bij Mechelen). De plaat bevat maar liefst drie instrumentale odes aan hun geliefde Zennegat: Zennegat (Dawn), Zennegat (Dusk) en Zennegat (Night). Stuk voor stuk bijzondere odes aan deze bijzondere plek. Met erg fraai instrumentarium, met de gitaar van Geerts op de voorgrond, maar ook met stijlvolle strijkers en een geweldige lapsteel. Bluesy, een beetje spooky soms en als ideale soundtrack voor een nog te draaien film. Over de locatie moeten we dan allicht niet al te lang nadenken. En Mechelaars, sluit je ogen, en je staat gewoon aan Het Zennegat, niet? We zijn er nog niet uit welke Zennegat-ode onze favoriet is. Doe ons maar de hele suite dan!
Als grote Wire-fans kan Circus ons zeer bekoren. Dit zou zowaar een song van deze onvolprezen groep kunnen zijn, met dat typische tempo en metrum. Misschien het laatste wat we van Niels & Friends hadden verwacht, en dus meer dan aangenaam verrast. Who Will Be Me is een instant meezinger, en schurkt op gegeven moment ook weer bij The Beatles aan, maar dan die van Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (1967). Straffe kost.
En ook het vingervlugge, soms van tempo wisselende roadmovie-achtige Is This A Joke is klasse; het klinkt als een trein die dreigt te ontsporen, maar dat dan net niet doet, je voelt de spanning. Geweldige song.
Met Planet Niels heeft Niels Geerts, samen met zijn friends een redelijk sterk werkstuk afgeleverd. Tien songs in een klein halfuurtje, dat is zo voorbij, maar dan zet je die plaat toch gewoon nog eens op? Absoluut geen straf, als je het ons vraagt.
Planet Niels is uit sinds zaterdag 21 december 2024 op het Quest4 label, opgenomen, gemixt en gemasterd in Studio Quest4 en geproducet door Rafaël Van Assche en Patrick Riguelle. Samuel Vanderveken zorgde, net als bij de vorige albums, voor het hoestontwerp.
Je vindt Planet Niels op de gekende streaming platforms, en fysiek te koop via Niels Geerts.
Website • Facebook • Instagram
