Er zijn wel heel wat mensen vatbaar voor Nick Cave. Onder zoveel verschillende omstandigheden wist hij al te raken. Als hij zijn teksten als gedichten in een te goedkoop gedrukt boek bundelt bijvoorbeeld (The Complete Lyrics 1978 – 2001 / 2009 / 2013, Penguin). Of op het scherm in een naar muffe popcorn ruikende Kinepoliszaal (One More Time with Feeling – Skeleton Tree, 2016). Of zelfs in het meest kille Sportpaleis tot op de laatste rij in blok 203 (Antwerpen, 2017). Om er maar enkele momenten uit te pikken. Maar kan hij het ook in volle lockdown?
Na de buitengewone reacties op zijn online streaming-event Idiot Prayer: Nick Cave Alone At Alexandra Palace in juli, tussen twee lockdownperiodes door, werd besloten om dit concert in de bioscopen te brengen. Deze vierde film van Nick Cave zou een uitgebreide versie van het event worden, met opnames van vier optredens zonder publiek. Wegens sluiting van de cinemazalen wordt de filmische release uitgesteld, maar werden de 22 tracks wel al verzameld op een muziekalbum.
Een knappe collectie nummers van de vroege Bad Seeds en Grinderman tot het meest recente Nick Cave & the Bad Seeds-album, Ghosteen werden tot een erg naakte versie gestript. Nick Cave en zijn piano in Alexandra Palace…
De Spinning Song over The King Of Rock ’n Roll wordt als verkort verhaal in een ruime minuut puur verhalend (of misschien is ‘poëtisch puur’ een betere term) verteld. Met de warm dreigend orchestrale intro – die we herkennen van de opener op Ghosteen – erg stil op de achtergrond en de galm van het paleis in Cave’s stem. De openheid van de locatie, die we tussen de pianotoetsen in alle tracks ook horen.
“Is Heaven just for victims, dear? Where only those in pain go?” Het nummer dat zijn titel schonk aan de film, Idiot Prayer, dateert van The Boatmans’ Call uit 1997. En sommige teksten – die toen zeker al geen lege woorden waren – klinken nu, in deze tijden gestript, nog intenser dan ooit. Een nummer in al zijn naaktheid en technisch gezien voorzien van slechts twee laagjes, klinkt hier warmer, voller en rijker dan het originele.
Palaces Of Montezuma is één van de nummers die iets minder emotioneel, maar dramatisch erg sterk filmisch aankomt. Als een liefdesverhaal waar je middenin staat, met Mata Hari, Miles Davis, Marilyn Monroe, J.F.Kennedy en Steve McQueen als tegenspelers.
Dat hij even kreunt onder de woorden Waiting For You beneemt de adem. Voor vele artiesten zou dit een punt van kritiek kunnen zijn. In deze setting, bij deze man, hoort het bijna niet anders. De pijn van het wachten gaat gebukt onder gezucht en gekreun…. “And in looking for you I lost myself. Lost myself in time…” Euthanasia werd in deze versie een nummer dat zowel puur verdriet als het gelukzalige gevoel van hoop uitademt.
Higgs Boson Blues en Jubilee Street klinken krachtig, met oplopende dramatiek en een ingetogen theatraliteit. En ook de monstertrack Into My Arms en The Ship Song ontbreken in deze set niet. Omdat iedereen daar toch wel steeds naar uitkijkt, maar het zijn ook twee tracks die voor dit arrangement van bij oorsprong al uitermate geschikt waren.
Dit album is als een emotioneel bad waarin we terecht komen… Terwijl o.a. Man In The Moon vol tristesse klinkt, horen we de toetsen oplichten in Nobody’s Baby Now en afsluiter Galleon Ship, over het vliegen en vallen in het leven. Zo mooi, dat het bijna kwetst.
Magisch inspirerend klinkt ieder woord door Cave gezongen op dit bijzondere album. De soberheid die de nummers meedragen door de instrumentale eenvoud, laten hem als zanger en dichter alleen nog maar meer uitblinken.
“De film Idiot Prayer is voortgekomen uit mijn Conversations With…- events. Ik hield ervan om tijdens deze shows gedeconstrueerde versies van mijn liedjes te spelen en ze terug te brengen tot hun essentiële vormen. Ik had het gevoel dat ik de nummers helemaal opnieuw ontdekte en begon erover na te denken om de studio in te gaan en deze opnieuw ontworpen versies op een bepaald moment op te nemen – wanneer ik maar tijd kon vinden. Toen kwam de pandemie – de wereld werd afgesloten en verviel in een griezelige, zelfreflecterende stilte. Het was in deze stilte dat ik begon na te denken over het idee om niet alleen de nummers op te nemen, maar ze ook te filmen. We werkten met het team van Alexandra Palace om een filmdatum te prikken, zodra ze het gebouw voor ons even mochten heropenen. Op 19 juni 2020, omringd door Covid-agenten met meetlinten en thermometers, nerveus ogende technici en emmers handgel, creëerden we iets heel vreemds en heel moois dat sprak in deze onzekere tijd. Dit is het album uit die film. Het is een gebed in de leegte. Een souvenir van een vreemd en precair moment in de geschiedenis. Ik hoop dat je ervan geniet”, geeft Mr. Cave mee.
Nick Cave en zijn piano in Alexandra Palace. Missie geslaagd. Ook hier raakt hij. “Ik ben op mijn mooist als ik alleen leef”, schrijft dichter akim a.j. willems. En misschien geldt dat dus ook voor Nick Cave…
Het dubbelalbum Idiot Prayer: Nick Cave Alone At Alexandra Palace is digitaal, op vinyl en op cd verschenen bij het label AWAL en kan je bestellen via deze link.
Via deze link ontvang je nieuws over de data wanneer de film vertoond zal worden, van zodra de bioscopen opnieuw openen.
