Tijd voor een quasi onnavolgbaar staaltje virtuositeit dat qua complexiteit bands als Don Caballero en Meshuggah het nakijken geeft. Jazeker, zo zot als een deur zijn de Fransen van Ni, die met hun album Fol Naïs (oud Frans voor ‘gek geboren’) nog een stap verder zetten dan ze al deden met hun voorgaande platen.
Bourg-en-Bresse is de uitvalsbasis van het kwartet, dat ons eerder al verraste met het album Pantophobie, waarop de band allerlei genres met elkaar mengde, van prog tot math, als een Magma maar dan aan de andere kant van het muzikale spectrum, met andere woorden zonder jazz.
Anthony Béard (gitaar, scream), François Mignot (gitaar), Nicolas Bernollin (drums) en Benoit Lecomte (bas) vormen de kern van de band, terwijl Simon Drouhin op het nummer Cathelot boite à bourdon (een soort dronebox) toevoegt. Die scream van Béard hebben we nog niet gevonden, of die zou onder de vele lagen muzikale kunstjes diep verborgen aanwezig moeten zijn.
De band doet het namelijk vooral instrumentaal. Een menselijke stem (of een andere om niet te discrimineren) zou de intensiteit van deze muziek al snel teniet doen vrezen we.
In tegenstelling tot zijn voorganger is Fol Naïs heel wat sneller, waardoor de plaat nauwer aanleunt bij metal dan eerder werk. Geen stereotiep gedoe natuurlijk, want door de aanschaf van een peloton nieuwe pedaaltjes klinken hun gitaren eerder als mishandelde synthesizers dan als een gitaar an sich. Deze wending zorgt voor een verder uitpuren van hun unieke sound, die ook liefhebbers van bijvoorbeeld Igorrr of Botch kan aanspreken.
Complex voor de een, enerverend voor de ander, het raakt de Fransen niet. Buigen of barsten. Wij genieten met volle teugen van de vele kronkels van deze unieke band.
