Het kaf van het koren scheiden, het is een taak (want dat is het!) waarmee iedere muziekfan dagelijks geconfronteerd wordt. Dagelijks worden we overstelpt met releases, slechts weinig titels blijven hangen, gewoonweg omdat het niet diep genoeg doordringt, je muzikale snaar niet echt weet te raken.
Het laatste werkstuk van Marc De Backer vormt hier een grote uitzondering op. Een naam die je misschien niet veel zegt, maar wie thuis is in de Belgische muziekscène zal misschien wel weten dat hij deel uitmaakte van bands als Dog Eat Dog, Mucky Pup en Mud Flow .
Tegenwoordig zoekt Marc meer de experimentele kant op, zowel met het psychedelische collectief Wolvennest als met zijn soloproject Mongolito waarvan net Oddysey werd uitgebracht.
Mongolito toont een duistere zijde, eentje waar een mens rillingen van krijgt. Instrumentale muziek die je meesleurt naar hoopvolle en angstaanjagende momenten. Troostend,maar vooral confronterend.
Oddysey werd in eigen beheer uitgebracht, en hoewel het om tien songs gaat, beluister je deze plaat toch maar beter in één trip. De hoofdmoot van deze cd zijn gitaargeluiden. Diverse loops die je de diverse kanten van je innerlijke ziel laten zien. Normaal kan zoiets uitdraaien in een saaie sessie, je hebt voorbeelden genoeg, maar bij Mongolito niet!
Ieder geluidje klinkt anders, het ene al wat donkerder dan het andere, soms als de soundtrack van een lugubere spaghettiwestern, beeld je in wat Ennio Morricone met drones zou doen, alles overgoten met een psychedelicagevoel die tot op het bot gaat.
Wellicht wegens te obscuur een plaat die niet in de eindejaarslijstjes zal opduiken, maar Oddysey hoort er in!
