Shoegaze is terug, vraag het maar aan Newmoon of gewoon aan Slowdive die net aan hun comeback bezig is. Slow Crush is ook zo’n shoegazeband, of gewoon makers van dreampop als je dat liever hoort, en binnenkort hebben ze een eerste ep uit waarop 4 songs prijken.
Wat opvalt aan Slow Crush is dat ze niet al te proper willen klinken. De gitaren klinken luid en rommelig op opener Dizzy, en hoewel er een hoge popfactor in de song zit, merk je duidelijk dat de vier duidelijk naar de eerste plaat van My Bloody Valentine hebben geluisterd. Noise die omhuld wordt door een dromerige, bijna nonchalante stem…net datgene wat je van shoegaze verwacht!
Sway begint met een typisch Cocteau Twins-gitaartje. Oogjes toe en wegzweven, een golf van gitaren die je naar een ander oord voert. Toegegeven, het kon evengoed op een oude 4AD-plaat hebben gestaan, maar laat dat de pret niet bederven. Zeker niet als na een minuut de geluidsmuur door melodieuze, nijdige gitaren doorbroken wordt. Juist, geen mens die hier niet Slowdive in hoort, maar zo lang het subliem is, hoor je ons daar niet over klagen.
Biglip is weer iets van een andere dimensie. Alweer rommelige gitaren waarvan J Mascis waarschijnlijk een erectie zou krijgen (ten minste dat denken we toch) en dat in een song waarbij je alles om je heen omver wil schoppen. De dominantie van de chaos, het zalvende geluid van de gitaar, de beukende drums en die stem van Isa Holliday. Net niet verliefd!
De ep wordt afgesloten met het trage Linger, een song die eveneens traag begint, maar ergens in het midden tot ontploffing komt.
Kijk, laten we het eerlijk houden. Is Slow Crush origineel? Neen, zeker niet. Maar ze hebben een sound die je wegblaast, en dat alleen is al zeer veel waard. De ep komt op 18 mei uit en die wordt voorgesteld in Het Depot, samen met Major en de al even fantastische Atlas.
