Een Corgi is een Brits hondenras dat vroeger als herdershond werd gebruikt en dat je vooral herkent aan zijn halfweg afgezaagde pootjes. “Hmm, ongemeen boeiend”, hoor ik je denken, maar… who cares? Wel, Belgische Amerikaan Ilya Dynov (drums, percussie), Japanse Amerikaan Yuto Kanazawa (gitaar) en Amerikaanse Amerikaan Andrew McGowan (toetsen) zijn zot van dat soort hondjes en doopten hun band in 2018 daarom MicroCorgi. They care dus…
Niet dat ze muziek maken waar honden spontaan van beginnen janken, integendeel. MicroCorgi maakt swingende, hedendaagse jazz met een feelgood vibe waarin ons vooral het sublieme gitaarwerk en de vingervlugheid (denk Pat Metheny die teveel koffie heeft gedronken) van Kanazawa opviel. Niet dat de twee andere muzikanten moeten onderdoen voor Kanazawa natuurlijk. Dat we te maken hebben met drie topmuzikanten wordt al snel duidelijk!
Debuutalbum MicroCosmos opent rustig met Cosmophere waarin de stem van Kanazawa Peter Frampton-gewijs door de mangel wordt gehaald. Laidback en swingend is dit jazzfestivalmuziek om bij te aperitieven terwijl het warme licht van de ondergaande zon door je glas straalt. Diezelfde vibe horen we wel vaker op het album. Verwacht je dus niet aan wilde, tegendraadse ritmes of experiment dat zich al te ver buiten het eerder klassieke jazzfirmament begeeft.
Gelukkig worden we met Alayashiki uit ons beginnend schoonheidsslaapje gewekt door steviger rockend gitaarwerk van Kanazawa en welgemikt syncopatisch getrommel van Dynov. Maar ook McGowan geeft stevig van jetje al kunnen we ons soms niet van de indruk ontdoen dat hij ritmisch net iets minder strak klinkt dan Kanazawa.
Uitblazen doen we met Prosperity waarna Corgi ons, hevig trippelend met zijn te korte beentjes, terug wakker schudt. Geweldig! Minder enthousiast zijn we over Another Day, het enige nummer waarin “echt” gezongen wordt. De wereld heeft echter geen nood aan een tweede Ben Folds en we hebben geen flauw idee waarom de band besloot dit nummer aan het album toe te voegen.
Gelukkig krijgen we nog het heerlijk swingende Tuff Pretty Lady en het late night jazzy Utopia waarop het samenspel tussen bas en gitaar en later tussen bas en piano een zalige massage geeft aan ons fragiele gemoed. Helemaal zen en met een gelukzalige glimlach op het gelaat komen we zo bij de laatste noten van dit uitstekende debuut. Alles komt goed!
