Of de eerste zomertemperaturen nu opduiken of niet, daar hebben ze in de Botanique maar weinig oor naar. Volop terrasjesweer dus, maar mensen met goede muzikale smaak trokken op vrijdagavond in slaafse kudde de Orangerie binnen om de geselslagen van de hedendaagse punk en de crème de la crème van de noise te mogen ontvangen. Op drie uur tijd zagen we massa’s zwetende lijven, plastieken bekertjes de hoogte ingaan, maar vooral veel kwaliteit die in de buis van Eustachius werd geblazen.
Les Nuits Botanique is ieder jaar ook altijd een beetje een muzikale ontdekkingsreis, toch? Klaar om voor de leeuwen te worden geworpen (wel liefst niet oppeuzelen): Fontaines DC. Ook voor ons waren deze snotneuzen uit Dublin compleet onbekenden, maar bij nader order geprezen door (vooral) Britse muziekblogs. Klopt wat ze zeggen, want vanaf de eerste seconde overdonderde de band ons met hun kunnen. Frontman Grian Chatten lijkt wel de reïncarnatie van Ian Curtis zelve te zijn. Bij Rough Trade denken ze dan weer dat de songs van Fontaines DC. gebouwd zijn met The Fall in het achterhoofd. Vinden wij ook. Mark E. Smith heeft dus niet voor niets geleefd. Nog een heel klein beetje (te) groen achter de oren om je volledig weg te blazen, maar goed genoeg om te beseffen dat deze band er eentje is om te onthouden.
Misschien dacht men dat over Idles ook zo toen men ze zo’n vijf jaar geleden zag. Wat we vorig jaar op Leffingeleuren zagen werd in de Orangerie met een dikke streep kwaliteitsverf aangehaald: Idles is de beste punkband van dit moment en ze spelen iedere concurrent uit het genre bleitend naar huis terug.
Teksten over het alledaagse leven en de niet zo fraaie kantjes ervan of hoe bijv. politici je zakken rollen. De debuutlp die vorig jaar uitkwam heet niet voor niets Brutalism: dit is punk recht in je gezicht en iedere azijnpisser die durft te beweren dat er anno 2018 geen punkbands meer zijn verdient een dubbele kopstoot waarvan hij urenlang buiten westen ligt.
Zoals ze wel eens vaker doen (om niet te zeggen altijd) sprongen gitaristen Mark Bowen en Lee Kiernan om de haverklap het publiek in, terwijl frontman Joe Talbot op bijna psychopathische wijze zijn streetpunkorkest dirigeerde. Fenomenaal en hoog tijd om dat Sex Pistols T-shirt onderaan de wasmand te gooien. Punk’s not dead. Springlevend zelfs, en dat in 2018!
Ook noise leeft. Zanger Alex Edkins, bassist Chris Slorach en drummer Hayden Menzies zijn al tien jaar lang één van de ridders van de noisescène. Nog maar drie lp’s uit, maar de Canadezen produceren wel een F16-geluid waarvan de Belgische regering een natte broek zou krijgen. Kniesoren zullen waarschijnlijk opmerken dat de band steeds maar in dezelfde geluidspot roert. Dat is ook zo, maar het wordt met zo veel franje en zo veel geestkracht over je heen gegoten dat je niet anders kan dan in extase wegkwijnen. Het zou ons niet verbazen mochten de Canadezen nog een tandje luider hebben willen spelen. Maar soms moet het beschaafd. Noise binnen de geluidslimieten, maar hoe!
