Voor wie nog nooit gehoord heeft van Mattias De Craene volstaat het om te zeggen dat de man een soort van vleesgeworden saxofoon is. Of neen, dat klonk precies beter in ons hoofd dan op schrift. Opnieuw. Mattias De Craene is een Belgische saxofonist die speelt in zijn eigen band MDC III (je mag één keer raden waar die “MDC” voor staat) waarmee hij samen met drummer Simon Segers en Lennert Jacobs bezwerende, donkere, zwoele geluidsconstructies maakt zoals je die nog nooit elders hoorde.
Hij is ook de frontman van Nordmann dat in september een nieuw album uitbrengt en waarmee hij een stuk toegankelijkere, maar daarom niet minder virtuoze jazz maakt. In 2015 werkte hij samen met fotografe Bieke Depoorter aan de kortfilm Dvalemodus, die ze maakten in Noorwegen. Die Mattias De Craene dus…
In een ideale wereld was zijn solo-debuut MATTIASDECRAENE verschenen op 18 april tijdens Records Store Day. Het liep echter anders en we moesten wachten tot 5 juni voordat het op prachtig, doorschijnende vinyl uitgebrachte album op onze stoep lag.
Hoewel de nummers op deze ep soms klinken alsof De Craene met een hele band samenwerkte is dat niet zo. Heel het album werd door hemzelf uitgedacht en opgenomen enkel in het gezelschap van een batterij effectpedalen, loopers en een computer.
Waar De Craene met MDC III soms al de grenzen van de “melodie” opzoekt, laat hij die nu helemaal achter zich en creëert hier quasi-abstracte soundscapes. De saxofoon krast, schuurt, ventileert, proest, slaat en zalft, echoot, zwelt aan en plooit in zichzelf terug zonder ooit opdringerig alle aandacht naar zich toe te willen trekken.
De Craene maakte de soundtrack bij een reis van 30 minuten doorheen je eigen hoofd. De ene keer met een mild gevoel voor romantiek (Lady Dady), dan weer wat afstandelijker (The Machine) een derde keer filmischer in A Rich Man’s Tale. Alleen tijdens afsluiter A Rich Man’s Tale – Vectrex Remix (Vectrex is een videospelletje uit het begin van de jaren ’80) raakten we het contact wat kwijt wanneer de machines het overnemen en je als bezeten drones meesleuren, de dieperik in. Geweldig, maar anders.
Met deze solo-ep verlegt De Craene de bakens nog maar eens. Hij emancipeert de saxofoon van een typisch solo-instrument naar een heel orkest en dompelt je op enkele minuten helemaal onder in zijn muzikale speeltuin. Muziek om tijd voor te nemen, dertig minuten en twaalf seconden om precies te zijn.
