Help wat is dit allemaal! Dat was de reactie toen we het nieuwste album van Mark Lanegan de eerste keer beluisterden. Vorig jaar bracht Lanegan met Duke Garwood nog een gitzwart album uit en in onze herinnering waren alle recente platen eerder horrorblues. Als je net als wij donkere, trage bluesmuziek had verwacht met die typische grafstem van Lanegan, dan moet je even gaan zitten. Je voelt ons komen… Somebody Knocking is helemaal anders.
Dit is er een mét de Mark Lanegan Band, dus moeten we deze plaat zien als een opvolger van Gargoyle, Blues Funeral en wat langer geleden Bubblegum. Naast die bandplaten bracht hij nog een hele reeks albums uit als solo-artiest of als ‘een samenwerking met’, zo zijn er bijv. platen met Isobel Campbell, Duke Garwood en nog vele anderen. Elke plaat draagt ontegensprekelijk de signatuur van Lanegan, maar er is telkens weer voldoende afwisseling. Met deze nieuwe plaat doet hij het dus weer.
Het is lang geleden dat we Lanegan zo hoorden doorzingen. In ons geheugen moeten we daarvoor al teruggaan naar de periode dat hij nog zong bij de Screaming Trees met een song als Nearly Lost You.
Even verrassend als de zangpartijen is de muziek zelf, want Lanegan gebruikt elektronica en maakt bijna dansbare en opgewekte deuntjes. Wie had dat durven dromen? Ok, er zijn hier en daar samenwerkingen met Magnus en Moby waar de zang van Lanegan gecombineerd wordt met elektrobeats ewat heel toffe dingen opleverde, maar een nummer als Penthouse High op een plaat van Lanegan hadden we niet direct voelen aankomen.
In de aanhef van dat nummer is er bijvoorbeeld geen gitaar te bespeuren. Met een beetje verbeelding zou het een nummer van Anne Clark kunnen geweest zijn. Net als vele andere gitaarbands springt Lanegan ook op de trein van de elektro. Maar het moet worden gezegd, na een aantal luisterbeurten ben je helemaal mee.
Als voorloper op de plaat hoorden we al Letter Never sent en Night Flight To Kabul, twee songs waarmee hij vriend en vijand verraste met hoge zang en een melodielijn die zowaar vrolijk klinkt. In dat laatste nummer lijkt hij zelfs toonaarden uit te proberen die buiten zijn bereik liggen. Gelukkig is er een (vrouwelijke?) backing die voor extra steun zorgt. Somebody’s Knocking is een plaat geworden waar we van de ene verwondering in de andere strompelden. Dark Disco Jag is een nummer dat doet terugdenken aan de donkerste new wave, met hier en daar een knipoog naar Killing Joke. Ook de titelsong Somebody’s Knocking lijkt eerder van de hand van U2 of misschien wel Simple Minds te zijn. Op het einde van de plaat (alles samen duurt ze bijna een uur), neemt hij even wat gas terug met War House en Silent Radio , nummers die qua sfeer nauwer aansluiten bij zijn werk van de jongste jaren. Het laatste nummer is magistraal met een Lanegan op piano en wat spacy sounds.
Na een paar luisterbeurten is onze initiële reactie helemaal omgedraaid naar een wow!-plaat. Lanegan is er in geslaagd om zichzelf helemaal heruit te vinden en met succes. Uiteraard gaat hij hiermee op tour, want als Lanegan niet aan het opnemen is, dan is hij op tour.
Voor Belgie zijn er maar liefst drie datums gepland
05/12 – De Warande, Turnhout
06/12 – CC Hasselt, Hasselt
07/12 – De Spil, Roeselare
