Poëzie en muziek, ze liggen vaak verder uit elkaar dan zou moeten. In de oudheid waren ze synoniemen van elkaar: heet poëzie immers ook niet ‘lyriek’ en doet je dat niet denken aan het woord ‘lyrics’? Daarom is het raar dat ze in de loop der eeuwen uit elkaar groeiden, met als gevolg dat er vandaag te veel zoutloze poëzieperformances met te weinig klank en ritme bestaan. En te veel verontwaardiging van zogenaamd serieuze literatoren toen ene Bob Dylan de Nobelprijs voor Literatuur kreeg.
Gelukkig zijn er genoeg poëten die arm in arm met muzikanten iets moois smeden. Astrid Haerens, bijvoorbeeld, die twee jaar geleden haar bekroonde bundel Oerhert uitbracht. Met die gedichten (en hun Engelse vertaling) ging zangeres en toetseniste Mariske Broeckmeyer, bekend van Maris, aan de slag om een paar stukken te schrijven, die het duo vervolgens samen met celliste Jasmijn Lootens uitwerkte.
Het resultaat is geen album om af en toe eens een nummertje van te draaien of een flard van te horen, maar een totaalbeleving. Geen toeval dan ook dat het trio dit als voorstelling bracht tijdens hun JazzLab-tournée.
Beginnen doen we met een Opkomst en afsluiten met een Exit: daarin draagt Astrid op haar kristalheldere en omarmende wijze voor, begeleid door tintelende soundscapes, alsof ze je meeneemt op een wandeling over het strand. Vanuit de verte komt Mariskes bovenaardse stem in je oren geslopen. In de drie nummers daartussen is Engels de voertaal en krijgt de muziek de hoofdrol, zonder de poëzie ook maar even uit beeld te duwen.
Woord en muziek beïnvloeden elkaar dus wederzijds. Astrids teksten zitten op zich al vol met tempowisselingen, alliteraties, assonanties en alle andere technieken die de vaardige dichter inzet om ritme te creëren. Daardoor voelt de samenwerking met de muziek ook zo organisch en ongeforceerd aan, wat perfect past bij de thema’s en de beelden in de teksten. Beelden die surrealistisch en tastbaar tegelijk zijn. Van het zand dat je haast onder je voeten voelt, belanden we plots bij de regels “het begint wanneer je struikelt / over de oude restanten van een functioneel gezin / je besluit het te worden.”
Wie de fascinerende teksten aandachtig wil lezen, vindt hier eten en drinken tegelijk. Soms moet je je echter gewoon laten meeslepen door de melodieën van de stemmen en de hypnotiserende soundscapes en cello. Oerhert is een album waarvoor je moet gaan zitten en aandachtig naar moet luisteren, maar dat je wel elke keer opnieuw beloont. Een experiment waar vele andere dichters een voorbeeld aan kunnen nemen.
Facebook (Astrid Haerens) / Instagram (Astrid Haerens) / Facebook (Maris)
