Ze vliegen weer uit, het door ons al meermaals bejubelde Brusselse trio van begeesterde muzikanten JP De Gheest (Mark Lanegan Band, Joy As A Toy, Bààn,..) Florian Guibert en Cyrille De Haes (Otto Lindholm). Ditmaal een vijf tracks tellend cassettealbum dat uiteraard weer bol staat van bevlogen experiment en improvisaties.
Fluittist Guibert stuurt op de titeltrack z’n fluit door een hoop effecten of hij heeft een paar synths op de kop kunnen tikken. We ontwaren in de onaardse geluiden ook wel wat gestreken contrabas snaren en De Gheest grooved het geheel subtiel aan elkaar. Op Esker haalt hij z’n brushes boven om de wijds dromerige drones abstract te beroffelen. Nog steeds ontwaren we gelukkig niets dat ook maar enigszins Thijs Van Leer of Berdien Stenberg voor onze geest laat dansen.
Nog intrigerender wordt het op Yarn, dat nog het meest wegheeft van Aphex Twin op downers in de clinch met pakweg Kammerflimmer Kollektief. Ruiger en zwaarder gaat het er aan toe in Ridge waar ze aanschurken tegen iets dat niet zou misstaan in de Neurot Recordings catalogus, maar de sfeer verschuift gaandeweg naar psychedelisch Arabisch, met in de hoofdrol dan toch inderdaad een duidelijke fluit die door een octaver of iets dergelijks wordt gehaald, en dus meer als een basklarinet gaat klinken, fijn zo!
Heel laat het album heel schoon eindigen in een harmonieus samenspel tussen contrabas en fluit. Waarbij de drums slechts af en toe aangeraakt worden ter inkleuring. Piloot op z’n meest melodieus.
Wij drukken ze wederom aan ons hart, want nonconformisten krijgen het in een geformatteerde wereld steeds zwaarder te verduren.
