Postpunk is nooit weggeweest, zeker niet in België, maar door het huidige monstersucces van Whispering Sons lijkt de tijd voor de nieuwe jonge wolven aangebroken te zijn. Slumberland, Sunflower, Fornet of Dead High Wire: het zijn maar een paar voorbeelden van bands die met plezier teruggrijpen naar de muziek van de 80’s en daar dan iets eigentijds mee doen.
Lustrous uit Gent mag je ook bij dit rijtje voegen. Zo’n drie jaar bij elkaar en makers van nijdige, bikkelharde postpunk. Je voelt de nijd en frustratie in iedere song. En ja, we weten het… iedere postpunkband wordt met Joy Division vergeleken. Troost je, dit is gelukkig geen kloon, want muzikaal horen ze eerder thuis in het vakje van Wire of Magazine (of als je een recente naam wilt: Fountaines DC). Laurens Van Moorleghem heeft wel dezelfde verbetenheid van Ian Curtis. Luister bijv. maar eens naar het bijna geniale, maar tevens pikdonkere Disassociation dat een kruisbestuiving lijkt tussen Protomartyr en Big Black.
Wat ons betreft is Lustrous één van de fijnste ontdekkingen van het moment en mits wat geluk (dat moet er altijd bij) voorbestemd om zeer groot te worden.
