Anno 2021 is het niet evident om nog iets echt origineels af te leveren. De Brusselse Loïc Bailly, alias LO, kreeg het toch voor mekaar. Bailly groeide op met de hiphop van MC Solaar, Fonky Family, IAM, 113 en Oxmo Puccino maar hij luisterde ook naar The Doors, Pink Floyd en Black Keys. Op zijn zestiende leerde hij zichzelf piano spelen en begon hij zijn eigen teksten te schrijven.
Hij zette zijn eerste stappen zette in de muziekwereld bij de rock band Wyndu. Door de jaren heen kreeg Bailly meer interesse in elektronische composities en Digital Audio Workstation. Tegelijkertijd bleef hij ook trouw aan akoestische instrumenten zoals piano, gitaar, sax en drums, die hij ook in zijn composities een plaats wil geven.
Voor zijn debuutep werkte LO samen met producer Olvo (Témé Tan, Magic Malic, Judith Kiddo) die ook meeschreef aan de arrangementen, behalve Amsterdam en C’est Pas Du Spleen die schreef Bailly zelf. Op deze twee nummers begeleid LO zichzelf op piano terwijl hij er spoken words overheen legt. Nee, dit zijn geen alledaagse hiphop tracks.
Mort-Né is opgebouwd op een typische hiphop beat en stevige bassen, maar door het gebruik van een orgel in het refrein krijgt de track toch iet origineels. In NPQEAC worden de beats en bassen gemengd met een jazzy sax, orgel en pure piano klanken. Delphine en Parade Nuptial klinken als typische hiphop en toch horen we ook hier en daar de unieke aanpak van LO.
LO blaast een frisse wind door het erg op formats gestoelde hiphop genre. Zijn aanpak is vernieuwend en origineel. Met Parades brengt hij dan ook een hele unieke ep uit.
