Al Sinds 2009 staat Kowzi garant voor melodische kwaliteitsindiepoprock. Hoewel de band rond Olaf Janssens, Brecht Decroos, Bart Van Lierde en Ben Van Camp eigenlijk jaren stil heeft gelegen. In 2009 brachten ze hun debuut The Act uit. Het tweede album Keep It Quiet namen ze op in 2011 maar het verscheen pas negen jaar later… Dat kwam doordat de leden van de band teveel met andere dingen bezig waren en geen tijd hadden om met Kowzi de hort op te gaan om dit album uit te brengen.
Keep It Quiet verscheen vorig jaar, een goede week voor de lockdown. Toen waren Olaf Janssens en co al bezig met de opnames voor het derde album dat nu dus het licht ziet. De grote vraag was uiteraard of Kowzi, na al die jaren, nog hetzelfde klonk.
De single Wired opent het album met de zin: “So I know how to make you cry in a minute or less, and sometimes I wonder if it’s time to confess. I’d like to be on my own.” De weemoedige toon is gezet voor de rest van het album. Muzikaal is dit weer een pareltje van formaat waarin zelfs het stukje wals, op het einde, ons kan bekoren.
Op het funky Way To Go neemt Janssens een politiek standpunt in. Hij schreef het nummer ten tijde van de klimaatbetogingen. Het viel hem op dat er weer twee groepen waren in het debat: de ‘believers’ en ‘non-believers’. De ene groep wil een bepaalde richting uit, de andere vindt dat de eerste groep ondoordacht handelt en veel te snel wil gaan. Vaak krijgt de eerste groep wel gelijk maar door de tegenwind van de non-believers verloopt alles veel trager dan men zou willen. Gelukkig gaat het muzikaal wél vooruit. Kowzi klinkt op dit nummer zelfs dansbaar.
In Leave It All verlaat Kowzi even haar comfortzone in de Black Keys-achtige intro en break. Die passen wel in dit nummer over neerslachtigheid en donkerte tijdens een depressie. Er zit echter ook genoeg licht in deze song dankzij de wondermooie harmonieën die volgen op de ruigere intro.
Same Old Tune is een Kowzi-ballad over een koppel dat zich op de rand van een relatiebreuk bevindt. De strofe klinkt vrij sober maar in het refrein mag de gitaar zich laten gaan.
Na de sombere ballad krijgen we het vrolijk Uptight waar we wel iets van Joe Jackson in horen. We blijven de vrolijke kant opgaan met Long Time No See. Daarin gaat Janssens het gesprek aan met een donkere kant van zichzelf die hij al lang niet meer in de ogen durfde kijken. Het levert een catchy, happy tune op die lang in je hoofd blijft hangen.
Daarna gaan we terug de donkerte in met Piece Of Cake. De donkere tekst wordt opnieuw op een pakkende melodie gezet die je bij je nekvel neemt. In Playalong zingt Olaf over het fijne groepsgevoel dat bestaat zolang je het spel van de groep meespeelt. Een typische, kwaliteitsvolle Kowzi-popsong.
Home begint als een slaapliedje maar wat volgt is het meest pakkende nummer van het album. Het nummer gaat over een ouder die zich ontfermt over zijn kind, dat volop zijn weg aan het zoeken is. Een heerlijk nummer met een hoog Paul McCartney gehalte. About The Walk sluit mooi aan bij de coronaperiode en gaat over de therapeutische werking van wandelen. Het levert opnieuw een parel van een song op met een super catchy refrein.
Om dit fantastische album af te sluiten krijgen we nog de “sad song” Fine. In dit lied beschrijft Olaf de weemoedige, nostalgische terugblik van iemand die zijn gevoelens opkropt. Ook triestige nummer kunnen heel mooi zijn en dat bewijst Kowzi hier met verve.
We kunnen totaal niks slecht zeggen over de derde langspeler van Kowzi. Met een lach en een traan toverden Olaf Janssens en co weer elf wondermooie nummers uit hun hoed. Meer moet dat niet zijn.
