Zo nu en dan plannen we een moment, al snel een uur met de overdaad aan releases vandaag de dag, om de map met verse downloads te triëren. Het kaf van het koren scheiden, de dingen die absoluut niet voor onze oren geschikt zijn naar de verdommenis te helpen, aan andere diagonaal iets meer aandacht besteden om ze alsnog te veroordelen tot de deleteknop om uiteindelijk een haalbaar aantal releases over te houden die we iets beter en aandachtiger beluisteren om er eventueel enige woorden over te typen. Het genre doet er zelden iets toe, zolang het maar geen schlagers zijn, tenzij er een paard in de gang staat natuurlijk.
Zo nu en dan missen we er wellicht eentje, of zijn we te laat met een release die dus al eventjes geleden verscheen. Kan gebeuren natuurlijk en meestal betreft het albums waar egel noch kat ooit al van heeft gehoord, dus echt veel doet dat er niet toe. Zo nu en dan hebben we zelfs in in ietwat normalere liedjes tussen de avant-gardistische arty farty en andere rotzooi die we met veel plezier beluisteren. Zo eentje blijkt dit uit Bologna, Italië afkomstige tweede album van Korobu te zijn.
Ietwat springerige licht psychedelische avant-pop met een kop en een kwispelstaart. Liedjes die live voor heel wat deining kunnen zorgen in een of andere wankele festivaltent, daar zijn we zeker van. Het gebruik van elementen uit krautrock, darkwave, postpunk en een licht exotische toets geeft de liedjes een bepaald cachet dat ons overtuigt van hun capaciteiten.
Outsider art-rock noemt de band het, die het deze keer wat minimalistischer en eenvoudiger qua aanpak doet dan op hun veellagige debuut Fading | Building, hun muziek. Ze willen zich namelijk graag meten met bijvoorbeeld Liars en Lizzy Mercier Descloux,maar daar zijn ze nog niet. Ze zullen nog veel patatjes (of in hun geval pasta) moeten eten om die droom waar te maken, maar ze zijn alvast zeer goed op weg. Sterker nog, we houden het zonder probleem de negen liedjes vol zonder ons een moment te vervelen of op de zenuwen te werken. Een prestatie op zich voor een band als Korobu.
Dat komt voor een deel ook door de vele onderliggende muzikale lijntjes onder de ogenschijnlijke eenvoud van de liedjes. Net die inventieve overdaad en de meer dan aangename stem van bassist Gianlorenzo De Sanctis trekken ons een heel eind over de streep.
