Het Britse Klammer werd in 2014 opgericht door de Britse producer Steve Whitfield (The Cure/The Mission/Jane Weaver). Paul ‘Poss’ Strickland (zang), Steve Whitfield (gitaar, Fender VI, keys, backings), Mike Addy (bas) en Bruno Almeida (drums) bouwden na drie albums met Klammer al een heuse fanbase op. En hun livereputatie volgde, met hun verschijning op affiches met The Skids, The Undertones, Richie Ramone, Chameleons Vox, Penetration en The Membranes tot Ruts DC en liveshows op podia van o.a. Rebellion Festival, The Great British Alternative Festival en Whitby Goth Weekend.
Het postpunkviertal uit Leeds brengt met hun nieuwe album The Day Before Yesterday in 13 nummers een donker, luid, doch hoekig melodieuze sound. “Er is veel meer ruimte in de meeste van deze nummers dan op het vorige album. We hebben met opzet geprobeerd er meer leegte in te laten. Ik denk absoluut dat de pandemie het heeft beïnvloed en het een nog donkerder gevoel heeft gegeven”, legt Whitfield uit.
Huilende gitaren brengen ons met opener Pass The Test terug naar het oerdegelijke geluid van The Cult. Met helder passionele vocalen en die complexe baslijn waarin elke noot gevoelig raakt.
“What does it all mean?” klinkt herhaaldelijk door het donkere I Really Really Want To Believe. Gitaar en drums zijn ‘really really’ straf in deze track, wat matcht met de ruwere zanglijn.
De bas riff klinkt doorheen Progress (Or The Lack Of) briljant door. Daarbij durft ook een uitgesproken gitaarlijn de glansrijke hoofdrol innemen, langsheen het melancholische stemtimbre. Klammer laat met Progress een rijkelijke klank, met zang vol dramatiek horen.
Het gevoel om in een auto meegenomen te worden voor een rit die schakelt tussen verschillende versnellingen overheerst in Broken Dreams In A Crashing Car. Het contrast dat hierdoor ontstaat, grijpt ons meteen vast.
Vertragen en verduisteren doet Klammer met While You Sleep, dat hiermee een donker rustpunt zonder enige ademruimte op het album zet. Een beklijven knappe track! Het ritme geeft de urgent te horen boodschap aan in The Blind Leading The Blind. Gitaren huilen rusteloos, machteloos mee. Een andere vocale aanpak met spoken words die met een scanderende zang in het refrein wordt afgewisseld, toont de veelzijdigheid van dit viertal.
Voor The Insider schakelt Klammer een tandje hoger naar iets wat hogere punksferen in gaat. De ‘post’-sound, volgt – als een ware evidentie – dan ook even later.
Laat je niet misleiden door het vrij eenvoudige, minimaal gevulde begin van A New Direction, want met zijn catchy ritme ontpopt deze wat later in een sublieme track, met zang en gitaar die pittig versmelten.
Oblivion klinkt complexer, met een Oosters gitaartintje in verwerkt, terwijl de bas er stevig diep op door tokkelt.
Verlies blijft de rijkste inspiratie voor muzikanten. Ook I Wish I Could Bring Back neemt het thema der ballades op, maar klinkt daar ver van, met een rollende baslijn die het nummer vooruit stuwend levendig maakt. Bittere woorden klinken vanop afstand aanvankelijk kil, maar zoals alle pijn worden ook deze intenser voor ze hun rust terugvinden.
Heartworm toont de grote kundigheid van Klammer. We horen een ander stemgebruik en ook instrumentaal klinkt het nummer ‘anders’ dan voorgaande tracks, zonder de eigen geluidsidentiteit te lossen. Knap!
De melancholiemeter gaat met een bepaald popgehalte rood in Limbic Pastime, terwijl Alone als hypnotiserende afsluiter een stuk subtieler klinkt. “There’s a whisper on the summer breeze…”
Een album vol scherpe fusie van postpunk en darkrock, dat aanvoelt alsof je een lang verloren liefde na jaren opnieuw zoent.
The Day Before Yesterday is digitaal en op cd verschenen op Heavy Metal Records / Revolver Records.
Website / Facebook / Instagram / YouTube / Spotify
