Een album waar traditionele Afghaanse muziek in gesprek gaat met dub, jazz en electronica. Dat is kort samengevat wat Sons Of Our Mothers behelst. Op papier een combinatie die kant nog wal raakt. Maar het resultaat blijkt even verrassend, aangrijpend als inspirerend.
Ons Afghaans is niet je dat, dus tekstueel hebben we geen idee waar het op deze plaat over gaat, maar je voelt de intensiteit en urgentie. En laat het net dat zijn dat goede muziek onderscheidt van…nu ja, minder goede muziek. En gelukkig is er nog het www op om je op weg te helpen.
We krijgen 10 songs voorgeschoteld waarvan je instinctief de diepe smart voelt. Opener Jama Narenji zet de toon, vinnige snaren, stuwende blazers en de wonderlijke stem van Sohoor vertellen over verdriet. Het is onmiddellijk een klein hoogtepunt.
Arose Jane Madar is nog zo’n prijsbeest. Tabla’s en een dubby sfeer bepalen de sfeer. Het klinkt onwerelds. De tekst (zo lieten we ons vertellen) gaat over een moeder die haar dochter verliest in een gearrangeerd huwelijk. Je voelt de pijn en smart doorheen de diepe bassen zinderen.
En zo staat de plaat vol wonderlijke songs. Khina Beyarin, die het tempo terugschroeft is een bruidssong die opnieuw adembenemend mooi klinkt. En Lalay Lalay is een prachtige afsluiter van een wonderlijke reis.
Deze plaat is niet voor iedereen. Je hebt de taalbarrière, de toonaarden waar ons westere gehoor geen raad mee weet en dan nog eens die clash van traditie en moderniteit. Maar wie met open geest de plaat een kans geeft, gaat op een reis doorheen tijd en ruimte. Voor durvers!
