Johnny Dowd, de kroniekschrijver van de Amerikaanse onderbuik, serveert ons met Homemade Pie een sinistere trip richting Hel en Verdoemenis. Muzikaal keert hij terug naar zijn jeugd. Verwrongen songs die baden in het bloed van country noir. Tijd voor een review en enkele antwoorden van deze drievoudige bajesklant.
“Ik heb de plaat Homemade Pie genoemd omdat ik ze thuis heb opgenomen en omdat ik van taart hou. Ik had een regel tijdens het schrijven en de opnames: niet twijfelen. Met andere woorden: niemand houdt van een ‘wiseass’. Muzikaal is de plaat beïnvloed door de muziek waarmee ik opgroeide: soul blues, country en een beetje garagerock.”
Welke muziek draai je tegenwoordig?
“Behalve m’n eigen werk thuis, luister ik alleen als ik rij. Een oldies station op de radio. Of iets van MF Doom, Charlie Patton, Sun Ra, etc.”
Muzikaal laat Dowd zich op Homemade Pie beïnvloeden door de muziek die hij als tiener in de oren kreeg. De nummers nam hij op met zijn kompanen: gitarist Mike Edmondson en Willie B op drums. Zangeres Kim Sherwood-Cason is terug van weggeweest en zorgt mee voor de sinistere ondertoon van de zanglijnen over het graf.
Je laatste platen waren heel experimenteel. Homemade Pie keert terug naar de roots. Was dit een organisch proces?
“Elke plaat is een experiment dat zijn eigen ervaring creëert. Ik heb de songs op enkele maanden geschreven op een akoestische gitaar. Toen we gingen opnemen, was mijn enige regel: doe wat voor de hand ligt. In die zin is het een heel militaire plaat.
De plaat opent met een verkoopsmannetje in een diner die een ‘homemade pie’ bestelt. Vanaf dat moment gaat het bergaf. In het volgende nummer, een wilde wals, is de Highschool Senior out for blood, lijkt wel Johnny Cash op LSD. Silk Scarf is een eenzame blues achter gesloten gordijnen en de deur op slot. “I love Judas like a brother”, stelt hij vast.
Dan duwt Dowd zijn gemeenste fuzz in voor het razende Rise Up waarin Trump de middelvinger krijgt. “I love my country right or or wrong. I love my country, but my country is gone”, zingt Dowd snerend. Rise Up is zijn reactie op de Trumpjaren, een vlijmscherpe analyse van corporate America. Dat Dowd in politiek geïnteresseerd is, hebben we al een paar keer kunnen merken tijdens gesprekken in backstages. Telkens informeerde hij uitvoerig naar de politieke situatie in dit land.
Rise Upe is een sterk politiek geladen anti-Trumpsong. Denk je dat hij terugkomt?
“Trump is een symptoom van een ziekte genaamd wanhoop.”
Sommige songs op Homemade Pie lijken wel het scenario van een zwartgallige komedie of drama. In Rose drinkt de chanteur naast het kadaver van zijn dode hond God een pint en smoren hond en baasje een joint.
In de sinistere stalkerblues Call me the wind I’ll keep coming back for more zorgt Kim Sherwood-Cason voor extra kippenvel. “I’ll keep coming back for more” neuzelt Dowd. En je gelooft hem.
In september 2022 komt Dowd naar de Lage Landen.
