Wanneer een klassieke celliste begint te werken met pedalen en effecten besef je pas wat voor een machtig instrument de cello eigenlijk is. De cellosonaten van Johann Sebastian Bach gespeeld door Mstilslav Rostropovitsj zijn, volgens ons, misschien wel de beste opnames van cello muziek ooit. Hoe hij met vier snaren een gans universum tevoorschijn toverde was pure magie. We zagen ook Mischa Maisky het beste van zichzelf geven op werk van Schumann en Chopin.
De lat lag dus hoog voor Jo Quail toen we haar bezig zagen in een klein zaaltje in Zottegem. De joviale en ravissante celliste gaf er een performance op een klassieke cello uit 1820 en natuurlijk op haar elektrische cello met effecten en loops. Vanaf de eerste noten nam ze ons mee naar een parallel universum van klank en emoties. Hoe Jo de pedalen aanraakte, klanken inspeelde, daarop reageerde en verder structuren bouwde, deed onze mond in extreme bewondering openvallen. Door te tokkelen op de kast van haar cello creëerde ze beats. De klanken werden in haar ‘pedalenvijzel’ vermorzeld tot een homogene, esoterische ambient ervaring. Op haar eentje deed ze ons verstommen en voerde ze ons mee naar haar muzikale universum.
Quail is al een tijdje bezig. Ze stond al op diverse podia van onder andere de grootste metalfestivals op aarde. Haar symfonische klanken beroeren ook geesten in de metalwereld. Soms schurken klassieke muziek en metal heel dicht tegen elkaar aan. Symfonische progressieve rock vindt natuurlijk ergens haar oorsprong.
En nu ligt Invocation/Supplication op onze draaitafel: een absoluut meesterwerk. Meer dan alleen maar cello, trombone, percussie, bas en gezang ondersteunen het geheel. Middeleeuwse klanken, donkere roerselen en dreigende atmosferen tillen deze uitgave naar een magistraal hoogtepunt in haar oeuvre.
De plaat wordt als luxueuze box aangeboden met twee gekleurde vinylplaten. Echte 12” schijven op 45 toeren met een hoogwaardige klank. Deze eerste ep kreeg de naam Invocation en telt drie nummers. Macha met zijn tribale beats neemt je vanaf de eerste noot mee in haar obscure klankenwereld. De andere nummers zijn iets etherischer maar evengoed wondermooi. De tweede schijf heet Supplication en bevat het kolossale nummer The Calling als opener.
Dit is muziek waar we al heel ons leven van dromen. Onze geest glipt op slag weg naar een andere wereld, een echte trip op vinyl. Fans van klassieke symfonieën van Gustav Mahler, Klaus Schulze, Dead Can Dance, luister eens naar Jo Quail, ze staat op dezelfde hoogte.
