Tekst: Koen Hollants
J. Bernardt is als het alter ego van Jinte Deprez wellicht bijna even hard gekend als één van de bezielers van Balthazar de band die hij samen met kompaan Maarten Devoldere ruim twintig jaar geleden startte. Toen Balthazar in 2016 besloot een pauze in te lassen, stortte zo ongeveer elk bandlid zich op een eigen solo project. In het geval van Jinte Deprez mag dat behoorlijk letterlijk worden genomen aangezien hij op Running Days zo ongeveer alles in zijn eentje deed. Dat de man een duizendpoot is, bewees hij hiermee in overvloed. Running Days was een uitlating van diverse stijlen en invloeden waarvan hij het gevoel had er in Balthazar niet terecht te kunnen. Het is een album dat hier ten huize behoorlijk grijs is gedraaid.
Intussen zijn er acht jaar verstreken en zijn er ook nog twee Balthazar-albums uitgebracht. Hoog tijd voor de leden om zich minstens voor even op hun solo-projecten te storten.
Contigo – Spaans voor ‘met jou’ – is niet zomaar een verderzetting geworden van Running Days. Het is een regelrechte breakup-plaat geworden waarbij Jinte zijn relatiebreuk in alle mogelijke fases beschrijft. Wie nu even koude rillingen over de rug voelt lopen en vreest dat dit een ontzettend deprimerend album is geworden, kunnen we meteen geruststellen: dat is geenszins het geval. Wat Contigo wél is, is een bijzonder veelzijdige plaat waarbij er uiteraard de rode draad is van de relatiebreuk maar waarbij de diverse fases van de breuk ook voor een andere sfeer én gevoel zorgen. Zo is de opening met Rio een vrij melancholisch aandoende intro met strijkers en koorachtige zang. Het vormt een korte aanloop naar Taxi dat we reeds als vooruitgeschoven single mochten verwelkomen en dat helemaal niet vol kommer en kwel klinkt, eerder uptempo eigenlijk. Het gaat van start met percussie die het nummer bijna een zwoel gevoel bezorgt.
Elk nummer apart bespreken tot in detail zou ons te ver leiden maar de gevoelens van angst, ongeloof, kwaadheid, onrust, ontkenning en uiteindelijk aanvaarding en zelfs vrijheid, allemaal worden ze treffend weergegeven. Dat dit zorgt voor een plaat die op zijn zachtst gezegd uiteenlopend en veelzijdig genoemd kan worden, is een understatement. Mayday Call bijvoorbeeld geeft op treffende wijze weer hoe een paniekaanval klinkt met een stem die hoger klinkt dan gewoonlijk en muziek waarin het chaotische de bovenhand neemt.
Het herkenbare stem timbre van Jinte Deprez zorgt voor de samenhang van het album. Dat hij zich op Contigo omringt met een aantal van zijn beste vrienden – ook deze van Balthazar – is een wezenlijk verschil met de debuutplaat waar hij de nood had om volledig op zichzelf terug te plooien.
Contigo is een plaat geworden waar iedereen ongetwijfeld een stukje van zichzelf in herkent maar die bovenal niet de klassieke breakup-plaat is geworden die bol staat van melancholie en zelfbeklag. Dat er wordt afgesloten met Free is zonder meer een statement. Zo is dit uiteindelijk een album geworden dat gaat over eerlijkheid maar evenzeer over liefde én vriendschap én fun.
Het was acht jaar wachten op een opvolger voor Running Days maar het is het wachten méér dan waard gebleken.
