Net zoals in ieder schilderij, is er aan iedere plaat wel een of ander verhaal verbonden, het ene al wat mooier dan het andere, maar bij dat van Voluntary Blindness, het knappe debuut van Isle Of Men, ga je toch wat nadenken. De cd is immers een oproep aan de mensheid om zijn falende naaste wat meer te helpen. Dat klinkt misschien wat melig, maar iedereen mislukt wel een keer in zijn leven! Het is misschien puur toeval, maar de eerste band die bij ons opkwam na het zien van de knappe hoes, was Talk Talk. En jawel, het muziekproject van Dirk Fryns, Gunther Verspecht en Tom Van Der Schueren staat helemaal niet zo ver van het latere werk van Mark Hollis.
Het is natuurlijk een cliché als men je vertelt dat je bij bepaalde platen maar beter de lichten dimt om de juiste sfeer te creëren, maar dat is bij Voluntary Blindness echt wel zo. Dus sluit de gordijnen, brand een kaarsje en Isle Of Men zorgt voor de rest!
Meteen al in de opener Strange Love neemt zanger Gunther je mee naar een muzikaal sprookjesbos waar David Sylvian en Nick Cave de tovenaars zijn. Sommigen zullen het jazz noemen, wij houden het op wondermooie muziek. Heatwave is al even mooi, ook al krijgt de track door de betoverende stem van Gabriela Arnon een beklemmend David Lynch-sfeertje. The Devil’s Bones is duistere pop, luistermuziek waar je stil van wordt. Misschien ligt het aan de klarinet van Mattias Laga, maar Dragonfly Kiss klinkt echt wel als een track uit Spirit Of Eden van Talk Talk. Het is muziek die je in tijden waar commerciële rommel over iedereen en alles regeert moeilijk kan verkopen, maar wie toehapt worden hopeloos verliefd. A Thousand Nudes gaat wat meer in de richting van pop, ten minste als je denkt dat Dez Mona als pop klinkt. A Man Far From True is dan weer net zoals Your Gracious Fire eerder opzwepende muziek.
Voluntary Blindness is eenzame muzikale pracht uit Vlaanderen, zoek maar weer het daglicht op en ga die plaat kopen!
