Niet dat we de muzikale kennis van onze lezers miskennen, doch schatten we de kans dat je ooit al van Immersion hebt gehoord eerder klein in. Nochtans gaat het om een “superband” die gevormd wordt door het echtpaar Malka Spigel en Colin Newman. Malka was in de jaren 80 de zangeres van de Israelische new wave, postpunkband Minimal Compact, terwijl Colin Newman één van de oprichters van Wire was. Zeg maar één van de meest invloedrijke postpunkbands die zelden of nooit aangehaald wordt.
Nanocluster Vol. 2 is de logische opvolger van Volume 1 die in 2021 verscheen en waaraan onder andere Laetitia Sadier van Stereolab meewerkte.
Deze keer hoor je de bijdragen van Swans-drummer Thor Harris en Jack Wolter van Penelope Isles. Namen om mee te pronken, niet dat je dit in feite hoort, want dit klinkt gewoon zoals alle elektronische uitstapjes van Newman en Spigel. Tamelijk subliem dus.
Immersion ziet zichzelf als een krautrockband zoals Tangerine Dream die graag met soundscapes experimenteert. Eigenzinnig, maar tegelijkertijd toch toegankelijk. De ep opent met I’m Barely Here. Minimale electro, zeg maar elektronische spielerei die perfect aanleunt bij de zaagklang van Malka Spigel. Het Nico-achtig timbre voelt wel macaber en onheilspellend aan, maar vooral geniaal. Het zijn woorden die we voor iedere track kunnen herhalen. In The Universe is weemoedig poppy en het soort liedje dat iedereen met smaak non-stop op repeat zou zetten.
Spigel en Newman wissen evenwel hun muzikale verleden niet zo maar uit. Waarom zouden ze? Zo had Other Ways evengoed op een latere Wire-plaat zoals A Bell Is A Cup… Until It Is Struck kunnen staan, terwijl het uitermate cynische Not About Me aanleunt bij de mistroostigheid van The Durutti Column. Nanocluster Vol. 2 zou zo maar even de beste plaat van het jaar kunnen zijn die je wellicht nooit zal horen.
Facebook – Website – Instagram
