Hoewel het niet meer dan een kwestie van persoonlijke ingesteldheid is, zijn we zelf niet zo tuk op het dansen van een polonaise. Noem het een drang naar zelfrespect, of wat dan ook, maar uiteraard is het ook de lokroep van de duisternis die een rol speelt.
Doemdenken zorgt er misschien wel voor dat mensen aan een koord bengelen, gelukkig resulteert het soms ook in grote kunst (woorden zonder betekenis indien je alsnog liever het repertoire van Urbanus Van Anus in je collectie wil).
Waarom het zo is weten we niet, wel lijkt Italië het land bij uitstek te zijn om er de muzikale treurwilgen te ontdekken. Het lijstje is eindeloos, en Hapax uit Napels eentje die de indrukwekkende lijst mag vervoegen. Een paar jaar geleden besloten Michele Mozzillo en Diego Cardone dat ze iets met hun liefde voor de jaren 80 muziek wilden doen. Het eerste resultaat daarvan was te horen op hun debuut op Swiss Dark Nights (al bij al toch één van de beste labels voor het postpunkgenre) en met Cave hebben ze nu een tweede uit.
Jammer genoeg is hun geluid waarschijnlijk net iets te donker om de grote massa die voor de poppy postpunk van Editors of White Lies valt te charmeren, wie weliswaar zin heeft in een donker plaatje met een al even donkere titel zal zich een aankoop geen seconde betreuren.
De stem van Michele heeft wel een hoog Ian Curtis-gehalte, gelukkig houdt daarmee de vergelijking met de band uit Manchester op, gewoon omdat we geen nood hebben aan nog maar eens een copycat. Hapax is dat niet, wel brouwen de twee Italianen met flarden van oude Cure-platen, de donkere wave van Clan Of Xymox, de moderne postpunk van Ash Code en het fatalisme van Asylum Party een eigen geluid, niet dat je er een vrolijke frans van wordt.
Op 20 januari staat Hapax samen met de Franse Trouble Fait in de B52.
