Gemoedelijk, ietwat gezapig ook, dat zijn de woorden die bij ons opkomen na het beluisteren van de nieuwe worp van Gydja, ofwel van de in Wellington, Australië verblijvende Abby Helasdottir.
Het mag hoor, want de opvolger van het eveneens op Winter-Light verschenen Ár var alda is best een aangename trip die verder exploreert waar de voorganger het voor bekeken hield.
Van Ginnungagap (Wikipedia zegt: De Ginnungagap is de kloof van schijnbare leegte, materievrije ruimte, niets of vacuüm uit de Noordse mythologie) richting Élivágar (Wikipedia zegt: In de Noordse mythologie was in Niflheim een bron, Hvergelmir ofwel de Ruisende Ketel). Uit deze bron stroomden elf stromen, zij droegen de verzamelnaam Elivágar (storm golven).
Van de ene kosmische creatie naar een andere dus, volslagen leunend op de Noordse mythologie en het scheppingsverhaal zoals beschreven in de Edda.
De titels van de elf nummers dragen de namen van de elf stromen waarover sprake, waarbij Gjöll het dichtst staat bij het laagste punt, Niflhel (de donkere hel). Chronologisch lijkt het niet helemaal te kloppen, maar dat kan ook aan ons gebrek aan kennis in deze materie liggen. Veel doet het er ook niet toe, want het echt dreigende dat we hadden verwacht bij het alsmaar dieper afdalen in de hel, horen we niet meteen terug.
Diepe drones, atmosferisch aandoende percussie, met veel verbeeldingskracht en geduld toegevoegde elektronische klanken en geluiden die de sfeer van het scheppingsverhaal dienen op te roepen, neemt Glydia ons mee op een reis naar het kosmisch onbekende, als de op hol geslagen verbeelding van een Lovecraft die het onnoembare probeert te verklanken.
Ideaal voor deze duistere, uitermate natte, winterdagen. Een ander seizoen mag trouwens net zo goed.
