Eén songtitel van Guido Belcanto zegt zoveel meer dan alle ronkende regeerakkoorden samen. Met nummers als Op De Pechstrook Van Het Leven, Droevig Is Deze Wereld, Plastic Rozen Verwelken Niet, … voel je direct, hier draait het om het leven. Guido Belcanto viert zijn 30 levensjaren vol muziek en passie met een drie dubbele verzamelaar. Hierop krijg je zijn grootste hits in een live-versie, vergeten parels en weessongs die hem nauw aan het hart liggen. De titel voor dit juweeltje is Een Zanger Moet Trachten Pijn Te Verzachten. En dit is wat Guido Belcanto als geen ander kan.
Cd 1 werd tijdens de laatste tournee’s live opgenomen en bevat 14 van zijn bekendste nummers. Vaak blijf je je een buitenstaander voelen bij het beluisteren van concertopnames, maar hier beland je onmiddellijk in de warme live-gloed van Guido Belcanto en voel je je vlakbij het podium. De momenten waarin Guido het publiek betrekt versterken nog dit gevoel, zoals aan het begin van Droevig Is Deze Wereld of op het einde bij Vlammetjes. Een zanger krijgt de muzikanten die hij verdient, en een betere begeleidingsband als het Broederschap kan Guido zich wellicht niet inbeelden. Zijn trouwe muzikanten zijn Andries Boone (viool & mandoline), Geert Hellings (gitaar, banjo & lapsteel), Nicolas Rombouts, Lieven Demaesschalck (gitaar, accordeon en piano), Maarten Moesen (drums) en Tom Callens (piano & saxofoon). Hun virtuositeit komt het meest treffend tot uiting in bijvoorbeeld de geweldige vioolsolo op het einde van La Passionara of in de geniale gitaarpartij in het midden van Toverdrank, maar zit eigenlijk verweven doorheen de ganse live-ervaring. Het speelplezier op deze live-cd is echt van een ongelofelijk hoog niveau. De songs prikkelen, dartelen, dansen, verleiden en zoveel meer.
Cd 2 en Cd 3 bevatten 35 vergeten parels, demo’s en rariteiten waaronder vele onuitgebrachte songs. Het meest warme gevoel krijg je bij de songs die hij samen met zijn overleden broer Dirk Versmissen heeft opgenomen. Het gaat hierbij om Ragtime, Roll On Buddy, Bottle Up And Go en I’m Sad And I’m Lonely. In deze opnames hoor je de muzikale bagage van de broers Versmissen. De countryblues in de stijl van Mississippi John Hurt is van een heel hoge kwaliteit. Door deze songs op zijn verzamelalbum te plaatsen brengt Guido een zeer mooie hommage aan zijn broer.
Guido Belcanto startte eigenlijk pas op zijn 35e als de artiest die we vandaag zo goed kennen. Maar de jaren daarvoor hebben hem wel muzikaal gevormd. En het is fantastisch voor de fans dat je deze groeiperiode op de verzamelaar mee kan beleven. Zo staan er enkele songs op van zijn eerste groepen als Riverboat Shuffle en Speedy King And His Feetwarmers, waarmee Guido knappe blues en rock-‘n-roll leverde. Deze songs in het Engels zijn echt hebbedingetjes, maar voelen tegelijk wat bevreemdend aan omdat je Guido Belcanto er slechts weinig in herkent. Ze maken wel duidelijk waarom Guido pas echt zijn stem vond toen hij voor het Nederlands koos en zijn verhalende stem meer op de voorgrond durfde plaatsen.
Verder vind je op deze plaat tal van mooie samenwerkingen, zoals met THe Scabs, met Derek (in het Frans) en met zoveel meer artiesten. Een bijzonder knappe samenwerking is bijvoorbeeld ook Wat Moet Je Doen, waar het hiphopcollectief Tactloos en Guido Belcanto elkaar ongelofelijk mooi vinden. Het nummer begint met een liefelijke viool en een parlando van Guido Belcanto: ‘Wat moet je in godsnaam doen? Wat moet je doen als alles tegenvalt, als het leven op een muur lijkt waar je altijd, altijd, weer tegen knalt? Je denkt, het is een doolhof. Je denkt het is een valstrik waarin je gevangen zit. Maar geef de moed niet op man, laat godverdomme uw kop niet hangen …’
En Guido zou Guido Belcanto niet zijn als ook zijn voetbal- en wielerhart niet op deze plaat zou belanden. Dit komt heel mooi tot uiting in zijn ode aan Den Antwerp met Iedereen of in de wondermooie serenade voor Marco Pantani met Elefantino.
Guido Belcanto bezingt het levenslied en hij mag hier terecht trots op zijn. Toch weten critici en radiozenders hem daarom niet altijd goed te plaatsen. Maar als je Guido Belcanto wil vergelijken met andere artiesten kom je al snel uit bij grootheden als Johnny Cash of Leonard Cohen. Net zoals Johnny Cash vroeger is Guido Belcanto een meester in het vertellen van een meeslepend en afgerond verhaal in een song van enkele minuten. Tel daarbij het bariton stemtimbre en het countrygevoel dat in veel van de songs van zijn songs leeft, en dan weet je het wel. En net zoals wijlen Leonard Cohen heeft Guido Belcanto een heel straffe podiumprésence en straalt hij zowel op als naast het podium een ongelofelijke warmte uit. Je wordt gewoon gelukkig als je heel even in zijn nabijheid hebt kunnen vertoeven. We kunnen dus alleen maar hopen dat Guido Belcanto ons nog heel veel jaren zal blijven verrassen met nieuwe schitterende albums en optredens. En als je Guido Belcanto ten volle wil beleven, ga dan zeker luisteren en kijken naar één van zijn vele optredens. De volledige tour vind je hier
Stefaan Tubex
