Lp van het jaar? Soms lijken we de neefjes van de Britse pers wel. Maar dat is nu eenmaal de passie en de adrenaline die door je lijf stroomt als je aanstekelijke muziek hoort. Toegegeven, na de briljante optredens die we van gitarist Philipp Weies, synthvirtuoos Hans De Prins en drummer Antoni Foscez da afgelopen maanden zagen, kwam de lat wel zeer hoog te liggen. Maar net zoals een ervaren Olympisch kampioen dat doet, springt ook het drietal er op hun tweede plaat met tientallen centimeters overschot over.
In 2015 bracht Go March haar eerste album uit, maar het bleef altijd wat bij een goed bewaard geheim. De beste reclame is nog altijd het publiek met de neus op de feiten duwen en hun met verdwaasde ogen naar huis sturen. Na massa’s optredens in binnen- en buitenland, en vaak met gerenommeerde namen als Holy Fuck, Maserati, Trans Am, Föllakzoid en uiteraard Millionaire (Hans speelt met Tim Vanhaemel), wrong de band zich uit zijn muurtje en worden ze in Engeland zelfs gedraaid door de hippe Steven Lamacq.
Vaak wordt hun muziek omschreven als het raakpunt tussen Mogwai en Kraftwerk, en hoewel dat wel ergens zal kloppen al was het maar omdat Go March instrumentale tracks maakt, is het toch anders…
Net zoals Paper Hats dat met verve doet, grasduint ook Go March met plezier in het rijke archief van de krautrockschool, zonder dat er ook maar één seconde sprake van recyclage is.
Centraal in de composities staat steeds een opklimmend ritme dat op een bepaald (vaak onverwacht) moment explodeert. Een concept dat bij sommige bands tot verveling kan leiden, songs die net iets te veel op elkaar lijken, maar gelukkig pakt Go March dit op een veel pientere manier aan.
Vaak lijkt het erop alsof de drie je meenemen op een trip doorheen de elektronische muziekgeschiedenis. Zo hoor je wat van Radiohead in Bark, maar in Downside Up kom je dan weer Giorgio Moroder, tegen terwijl het fantastische (en zo goed als perfecte) Meristem een ode lijkt aan de Eno-dagen van Bowie. Leopolderson is dan weer de song waarop je de meeste invloeden van de Berlijnse school (Klaus Schulze en Tangerine Dream) hoort.
Go March is dan ook een wereld van contrasten. In de openingstrack Chop Chop met zijn knetterende electronica en niet te stoppen ritme nemen ze je mee op een heerlijke krautrocktrip op sneltreinniveau, om dan met de postrockachtige afsluiter Kalmar weer helemaal tot rust te komen. Prachtplaat tout court…
