Na jaren samen te spelen vonden drie muzikale kameraden, Mattias Vanhoecke (piano), Kobe Boon (contrabas) en Simon Raman (drums), dat het tijd werd om eens wat nummers in een album te gieten. Ze deden dat onder de naam Gertrude Perkins.
Gertrude wie? Mattias Vanhoecke: “De mosterd voor de groepsnaam komt van de serie Blackadder. Onder het pseudoniem Gertrude Perkins heeft hij op een bepaald moment zijn magnum opus geschreven. Helaas geraakt het enige exemplaar ervan verbrand in het haardvuur… Waarna de naam ook nooit meer vernoemd wordt in de serie.”
Die Gertrude Perkins dus.
Op hun naamloze debuut staan zes nummers die ergens tussen de gehuchten Blues en Jazz fietsen, maar toch vooral rond de kerktoren van Jazz blijven rondcirkelen. De ene keer swingend en stomend zoals in One More Blues en 15:00 (Congo Square – John Mayall anyone?), de andere keer ingetogen en beschouwend (Unchanged, Ochtendode). Er is zelfs plaats voor wat romantiek in Asleep. Afsluiten doen ze met Jemelle, een nummer dat ons in gedachten en in tijden waarin we het huis nauwelijks uit kunnen, meevoert naar de oevers van Lac Leman tijdens het jazz festival van Montreux.
Het debuut van Gertrude Perkins bestaat uit zes solide composities (van de hand van Vanhoecke) met mooie melodieën en hier en daar plaats voor wat bescheiden experiment. Niets waar je mond vol verbazing van openvalt of waarvan de jazz voorgoed zal veranderen, maar dat was waarschijnlijk ook niet de bedoeling.
