Ze zijn zo wild mijnheer. Ze zijn zo gefrustreerd mijnheer. Ze hebben dorst mijnheer. Aaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhh. Een gekeelde kip die krampachtig haar laatste klanken voortbrengt, snakkend naar een sigaret. Of snakkend naar een glas whiskey. Om dan met de kop tegen het plafond te bonken. Of tegen het hoofd van een toeschouwer. Brutaal, agressief, over the top. Met zwarte handschoentjes aan tegen de waanzin van een elektrocutie. Bril af, haat rondstrooiend. Gagged. Het kwartet met in de gelederen de boomlange Niels Brown, de brave ziel Kristof Mondy, schreeuwlelijk Jenci Vervaeke en drummer en duizendpoot Toon Mornie.
Elk lid van het kwartet heeft nog andere bands en projecten naast Gagged. Vonnis en Vvovnds bijvoorbeeld, om twee bands te noemen die het dichtst (Gent en Kortrijk) bij het geluid van het verschroeiende Gagged zitten. Een uitermate woeste versie van hardcore punk knalt uit onze speakers als we ons exemplaar van hun tot dertig stuks gelimiteerde cassette afspelen. Zeven nummers in acht minuten. Grote kuis heet zoiets.
Ze zijn zo lief mijnheer, als ze klaar zijn met spelen. Als Niels Brown niet te veel gedronken heeft, Vervaeke zijn duivels heeft ontbonden en Mornie geen zweet meer te verliezen heeft. Mornie ziet het allemaal vol leedvermaak aan, laat zijn baard nog een beetje groeien en geniet met volle teugen.
Cocaine Piss pissed? Probeer Gagged, die zijn pas pissed.
Screw Your Fascist Boys Club, zeg niet dat we jullie niet hebben gewaarschuwd.
PS: “Mijnheer” mag naar believen worden vervangen door mevrouw of door een of ander zoogdier.
