Mooi lawaai. Twee rake woorden die de vijf van Filibuster zelf hebben verzonnen om hun muzikale waar aan de man te brengen. Een undergroundband waar de laatste tijd vrij veel over gesproken wordt. Altijd wel ergens te zien in één of ander muziekcafé of aangehaald door menig muziekfan als hem, haar of hen gevraagd wordt welke band we in het oog dienen te houden. Onder hen Bert Vliegen die in de GAM-studios de elf Filibuster-songs onder handen nam. Het resultaat daarvan hoor je op Future Anachronisms, het debuut van de Antwerpenaren dat is uitgebracht op Gazer Tapes. Hoewel je dat laatste niet al te letterlijk moet nemen, want uitgegeven op cd.
Wat er precies in de platenkast staat bij Karl Stroobant, Timothy Rochtus, Pieter-Jan Vercammen, Nathaniel Mon Père en Jonas Boutsen zouden we niet meteen kunnen zeggen. Dat er zonder twijfel veel indie-gitaarwerk tussen zit, merk je eens je aan deze trip begint.
Opener Alien Nate zet de luisteraar meteen op het verkeerde been. De ontregelde gitaren laten vermoeden dat je één of andere plaat zal horen die zijn inspiratie uit een oude SUBPOP-plaat haalt. Stevige noisepop wordt het wel, maar na drie minuten heerlijke pokkeherrie volgt iets heel anders. Amerikaans getinte indierock met The World Is Dying I Just Wanna Feel Love. Een titel die niet beter gekozen kon zijn. Als het dan toch onze ondergang wordt, dan is het maar beter om te dansen op ons graf. Niets is toeval en we horen in de Filibuster-sound iets weerklinken van Poppel, meezing-indie maar prettig gestoord, en met dat troostend weemoedig kantje.
Een band die geen genoegen neemt met de traditionele vorm van indiepopnummers. Dat zijn ze in de kern wel, maar door bijvoorbeeld bij Treasure aan te vangen met een dreigende drone klinkt het anders. Soms mag het ook gewoon eens lekker uit de bol gaan zijn zoals de single Gee die niet eens zou misstaan op een verzamelaar van Blur, kwestie van een bekende band aan te halen en een hokje te zoeken dat er geen is.
En toch klinkt Filibuster op zijn best, en vooral op zijn mooist, als men voor de weemoedige kant kiest. Labrador, Hung Parliament en Rest Is Words zijn daar prachtvoorbeelden van. Het soort tracks dat uiterst geschikt is om ’s avonds languit bij in het gras te gaan liggen en wat te staren naar de sterren en zo het weidse universum op je laten donderen.
Een band ook die op zoek is naar uitdagingen zoals ze dat doen op de titeltrack Future Anachronisms dat met zijn vrij ingewikkelde gitaarstructuren een hoge Television-feel krijgt of simpelweg wat shoegaze-invloeden zoals Sticky Wicket dat op een heerlijke 90’s vibe drijft.
Conclusie in niet twee, maar negen woorden: Future Anachronisms is een indieplaat van (zeer hoog) wereldniveau.
