Een wonderkind, het is een mooie benaming, maar wie wil het zijn? Waarschijnlijk leest Jasper Maekelberg al lang niet meer de woorden die over hem verschijnen. De beste producer van het land en de grootste vernieuwer, je weet wel. Maar we zijn er zeker van dat Jasper intelligent genoeg is om te weten dat wat de lucht ingeschoten wordt even vlug met een smak op de grond kan belanden. Vraag het maar aan de ontelbare Britse bandjes die op een bepaald moment de troetelkinderen van de schrijvende jongens waren. Dit maar om te zeggen dat de druk op Jasper en zijn band Faces On TV ontzettend hoog is.
Nadat zo veel superlatieven zijn gevallen is niemand tevreden met een goed album, het moet er één zijn die je omver moet blazen. Het noodlot van de hype. Night Funeral is zo’n plaat, maar doet dat niet van de eerste keer.
Wie wegwerpmuziek wil, zal het debuut van Faces On TV maar een saaie troep vinden. Hoewel het muzikaal niet te vergelijken is, gedraagt de eerste van Faces On TV zich als een latere Talk Talk-plaat. Je weet niet wat er op je af komt. Je bent geneigd om de schouders op te halen bij de eerste luisterbeurt, maar de muziek heeft zo’n sterke aantrekkingskracht dat je er alsmaar naar terug blijft grijpen en na een zoveelste draaibeurt snap je in feite dat je goud in je handen hebt.
Niet dat het altijd gemakkelijk is om in de ziel van Jasper te kijken. Nooit tevreden, en altijd een tikkeltje anders willen zijn (wat hem siert overigens), zo is iedere song op deze plaat aan een icoon verbonden dat is ontworpen door Sam Scarpulla.
Als gezegd is het een plaat die inspanningen vergt. De hits Dancing After All, Love/Dead (eerder verschenen op hun debuut-ep op WasteMyRecords) en The Image Of Boy Wonder ken je natuurlijk. Songs die je toen ze voor het eerst op de radio hoorde nauwelijks opmerkte, maar gaandeweg echte oorwurmen geworden zijn.
Dat geldt eigenlijk voor zo wat iedere song op Night Funeral. Het exotische Suspicious, of de ronduit sublieme titeltrack Night Funeral en zelfs het excentrieke Slowly Fading Out dat je aan Radiohead doet denken. Eerst niet meer dan een “fuck, wat is dat?” en later een “wow, wat is dat?”.
Faces On TV heeft zijn hoge verwachtingen op zijn debuut waar gemaakt, alleen krijg je ze niet op één, twee, drie cadeau. We zeggen het niet graag, luiaards dat we zijn, maar soms zijn inspanningen nodig.
