De zesde en de beste.
Inderdaad de zesde al van deze Britten waar ondergetekende tot nu toe nog helemaal niks van gehoord had. En het heeft wel iets. Zes platen die je nog niet gehoord hebt op korte tijd beluisteren en zo de evolutie van een groep op een week doormaken daar waar zij er jaren over gedaan hebben.
Waar hun eerdere werk nogal richtingloos was en enerzijds soms tegen de grenzen van de progrock aanleunde – obligate gitaarsolootjes en stemuithalen inbegrepen – merkte je toch al dat er potentie was om echt goede strakke popsongs te produceren.
Dat het soms wat tegen progrock aanleunde hoeft niet verwonderlijk te zijn. De stem van Jonathan Higgs lijkt regelmatig wel een kruising tussen die van Jon Anderson (Yes), een grote naam in de progrock en de stem van John Watts (Fischer-Z) die toch wel wat leuke popsongs op zijn naam heeft staan. En daar leken de heren van Everything Everything dus wat tussen te zweven. Maar niet op deze zesde.
Hier staat alles in functie van de song. Dit is een echt evenwichtige plaat geworden (op de twee laatste nummers na) met heerlijke elektronische ritmepatronen die wel een zeer prominente plaats gekregen hebben en met een stem die zeer goed uit de verf komt. Van de teksten ga je niet meteen blij worden, van de muziek daarentegen. Een nummer dat er echt wel tussenuit springt is Jennifer waarin Higgs ook het lagere segment van zijn stem gebruikt en er zeer ingenieus omgesprongen wordt met de backing vocals.
In Metroland is Burning klinkt het opgetogen “But they don’t give a flying fuck about us” en dat is eigenlijk zowat de teneur van de hele plaat. Nogal zwaar op de hand liggende teksten op blij klinkende melodieën. Kevin’s car is ook nog een in het oor springertje met mooie keyboard arrangementen maar het melige Born Under a Meteor had voor ons part echt niet gehoeven. Al bij al een leuke plaat.
